آشکارسازها

آتش هنگامی وقوع می یابد که یک ماده به درجه حرارت بحرانی خو د برسد و ایجاد یک واکنش شیمیایی با اکسیژن نماید .حاصل این واکنش، تولید دما، شعله، نور، دود، بخار آب، منواکسید کربن، دی اکسید کربن یا سایر موارد است . مراحل تولید آتش به شرح ذیل است:

• مرحله ابتدایی: تشکیل دود غیر قابل رؤیت
• مرحله سوختن و دود کردن: تشکیل دود قابل رویت اما بدون وجود شعله
• مرحله سوختن و شعله ور شدن: ایجاد تشعشع نور و حرارت
• مرحله گرم کردن: انتشار انرژی حرارتی به اطراف

در حقیقت هدف از آشکارسازهای اتوماتیک، شناسایی آتش با حس کردن یک یا ترکیبی از مراحل فوق و تبدیل آن به سیگنالهای الکتریکی و ایجاد آلارم است.

آشکارسازها به انواع مختلفی تقسیم می شوند که انواع عمده آن آشکارسازهای حرارتی، دودی ، ماوراء بنفش، مادون قرمز و آشکارساز شعاع نور می باشد.در جدول شماره  1 مقایسه انواع آشکارسازها و خواص و ویژگیهای هر یک ذکر شده است . از آنجا که در پستهای فشارقوی عمدتاً از سه نوع آشکارساز دودی، شعله ای و حرارتی استفاده می شود عمده بحث روی این آشکارسازها خواهد بود.

 

آشکارسازهای دودی خود به دو دسته عمده تقسیم می شوند: آشکارساز دودی نوع یونیزاسیون و آشکارساز دودی نوع فتوالکتریک.آشکارسازهای دودی یونیزاسیون در مرحله اولیه تولید آتش (دود غیر قابل رؤیت ) عمل می کنند در حالیکه آشکارسازهای دودی فتوالکتریک در مرحله دوم تولید آتش (دود قابل رؤیت) عمل خواهند کرد.

آشکارساز شعله، شعله ایجاد شده توسط سوختن مواد را حس می کند. شعله ستونی از گاز است که تولید روشنایی و گرما می کند .شعله برخی مواد (مانند هیدروژن ) ممکن است توسط چشم غیرمسلح دیده شود . آشکارساز شعله به حضور انرژی تشعشعی قابل دید با چشم انسان (حدود 4000 تا 7700 آنگستروم ) یا خارج از گستره دید انسانی نیز پاسخ می دهد (پایین تر از 4000 آنگستروم یا بالاتر از 7700 آنگستروم).

کاربرد آشکارساز حرارتی در مرحله چهارم از مراحل چهارگانه تولید آتش بوده و به همین علت است که آشکارسازهای حرارتی دارای حساسیت پایین تری می باشند. این آشکارسازها خود به دو دسته “درجه حرارت ثابت” و “حساس به نرخ افزایش درجه حرارت” تقسیم می شوند البته نوع دیگری هم وجود دارد که ترکیبی از هر دو حالت فوق است . آشکارسازهای نوع درجه حرارت ثابت به دمای اطراف یک نقطه خاص پاسخ می دهد. به عبارتی این آشکارسازها دارای المانی هستند که در یک دمای از پیش تعیین شده به کارمی افتد. هنگام استفاده از این آشکارسازها توجه به این نکته ضروری است که ماکزیمم درجه حرارتی که انتظار وقوع آن در سقف وجود دارد تاثیر مستقیم بر انتخاب درجه حرارت در آشکارسازهای حرارتی دمای ثابت دارد . همچنین می نیمم درجه حرارت که در محل نصب آشکارسازها در سقف احتمال وقوع آن می رود نیز بسیار مهم خواهد بود. زمانیکه درجه حرارت سقف کاهش یابد حرارت بیشتری از آتش مورد نیاز است تا اینکه بتواند هوای اطراف المان حسگر آشکارسازها را به درجه حرارت عملکردشان برساند که این مسئله سبب عملکرد آهسته و پاسخ تاخیری آشکارسازها به وقوع آتش خواهد گردید . آشکارسازهای حرارتی حساس به نرخ افزایش درجه حرارت به افزایش سریع دمای هوای اطراف واکنش نشان می دهد ولی به افزایش عادی دمای هوا ناشی از سیستم های گرم کننده و نور خورشید واکنش نشان نمی دهند. بطور کلی آشکارسازهای حرارتی برای واکنش به آتش سوزیهای سریع و جهت استفاده در مکانهایی که اعلام خطرهای ناخواسته از آشکار سازهای دودی به علت آلودگی هوا پیش می آید بکار می روند . لیکن با توجه به این که این آشکارسازها کمتر از آشکارسازهای دودی حساس هستند لذا در جاهائی که آتش ضعیفی می تواند سبب خسارات زیادی شود نباید بکار برده شوند.در طراحی سیستم های اعلام حریق در پستهای فشارقوی یکی از نکات مهم انتخاب نوع آشکار ساز است که در نواحی مختلف براساس نشانه های بروز آتش و شرایط محیط تعیین می گردد.جدول شماره 2 انتخاب آشکارسازها را برای مکانهای مختلف پیشنهاد می دهد.

 

 

پاسخ دهید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

کد امنیتی *