ایمنی جوشکاری

پس از گذشت صد سال از اختراع اولین جوشکاری قوس الکتریکی، هنوز هم تصوری که مردم از جوشکاری دارند عبارت از مردی است که پشت یک ماسک قرار گرفته و به ایجاد نور درخشان، دود و جرقه مشغول می­باشد. برای بینندگان تلویزیون، جوشکاری یک منظره تماشایی است و فکر یک صنعت سنگین را تداعی می­کند. برای دیگران، جوشکاری با تعمیراتی که روی یک گلگیر معیوب و زنگ­زده اتومبیل در یک تعمیرگاه انجام می­شود مترادف است. حتی دیدگاه یک مهندس آموزش ­دیده نیز در مورد جوشکاری، غالباً تا حد زیادی به کار روزانه و تجربه شرکتی که درآن کار می­کند محدود می­شود. با وجود این ، واژه جوشکاری شامل تعداد زیادی از روش­هایی است که توسط مهندسان تولید به­کار گرفته می­شود. در حقیقت همین تنوع است که جوشکاری را یک روش غیر­ قابل جایگزین در تولید صنعتی نموده است. بسیاری از وسایلی که در زندگی مدرن به آن نیازمندیم، از ساخت دکل­های نفت و نیروگاه­ها گرفته تا تولید انبوه اتومبیل و آب­بندی کپسول­های ترانزیستور، جز از طریق جوشکاری امکان­پذیر نمی­باشد. با این وصف، جای تعجب است اگر بگوئیم ، تکنولوژی جوشکاری توسط مهندسان، تکنسین­ها و صنعتگران به میزان بسیار کمی درک شده است. تأثیر این موضوع در کیفیت ضعیف محصولات و نیز از دست رفتن فرصت­های مناسب برای توسعه­های چشمگیر صنعتی ملاحظه می­شود.

به طور کلی جوشکاری فعالیتی است که طی آن دو فلز توسط گرما به هم متصل می­شوند و تفاوت انواع جوشکاری در نحوه تأمین این گرماست.

جوشکاری به دو صورت کلی می­باشد: جوشکاری قوس­ الکتریکی و جوشکاری گازی

جوشکاری قوس الکتریک: عمده­ ترین نوع جوشکاری است که درآن جریان الکتریکی از هوایی که بین الکترود و فلز قرار دارد عبور می­کند و ایجاد جرقه­ای بزرگ می­کند که عامل ایجاد گرماست.

جوشکاری گازی: این جوشکاری از سوختن گاز که معمولاً استیلن است به وجود می­آید.وبه دوصورت کاربید و اکسی­استیلن می­باشد.( استیلن در کنار عناصری مثل مس ترکیب قابل انفجار ایجاد می­کند و بعد از رعایت کلیه نکات ایمنی باید از متان استفاده کرد.)