یكی از سامانههای پیشرفته اطفای حریق خودكار آبی كه امروزه به دلیل ممنوعیت استفاده از سامانههای اطفای خودكار به كمك گاز هالون رایج گردیده، سامانه اطفای حریق خودكار مهپاش1 میباشد. سامانه اطفای حریق خودكار مهپاش به سامانه اطلاق میگردد كه در آن آب به عنوان ماده اصلی خاموش كننده مورد استفاده قرار میگیرد. در این سامانه آب موجود در مخزن ذخیره توسط گاز نیتروژن تحت فشار قرار میگیرد و از طریق نازلهای پاشنده به قطراتی بسیار ریز و به قطر حداكثر 500 میكرون تبدیل میشود و بصورت مه در داخل محیط پخش و منتشر میگردد. از این سامانه میتوان به دو صورت موضعی و یا تخلیه كلی استفاده نموده و در مبارزه با حریقها طراحی و اجرا نمود.
سامانه اطفای حریق خودكار مهپاش، از بخشهای زیر تشكیل شده است:
مخزن ذخیره آب كه بر حسب حجم و فضای محل تصرف وحفاظت، در ظرفیتهای مختلفی استفاده میشود.
در سامانه اطفای حریق خودكار از نوع مهپاش آب موجود در مخزن آن بوسیله گاز نیتروژن تحت فشار قرار میگیرد. سپس از طریق نازلهای مخصوص به قطرات بسیار ریز تبدیل و بصورت مه در داخل محیط تخلیه میشود.
2- مخزن ذخیره گاز نیتروژن كه برای ایجاد فشار مورد نیاز در سامانه اطفای حریق خودكار مهپاش استفاده میشود.
3- لولهها و اتصالات فشار قوی كه وظیفه انتقال آب به نازلهای آبپاش را برعهده دارند.
4- نازلهای پاشنده مه كه وظیفه آنها تخلیه آب بصورت مه میباشد.
5- مركز كنترل سامانه اعلام و اطفای حریق كه وظیفه آن دریافت پیامهای اعلام حریق از آشكارسازها و حسگرها و انتقال آن به تابلو كنترل مركزی جهت پردازش و صدور فرمان اطفای حریق به سامانه مهپاش میباشد.
6- آشكارسازهای حریق كه بسته به نوع حریق و محل تصرف میتوانتد در انواع و اقسام مختلفی در محیط نصب گردند.
تاریخچه سامانه اطفای حریق خودكار از نوع مهپاش
در سال 1974 میلادی سامانه مذكور توسط سازمان بینالمللی دریانوردی پیشنهاد و مورد تایید قرار گرفته و در كشتیها استفاده گردید. پس از تصویب پروتكل منع استفاده از مواد خاموش كننده مخرب لایه ازن نظیر تركیبات هالون توسط اكثریت كشورهای جهان نظر كارشناسان و مهندسین حریق به استفاده بیشتر از سامانههای اطفای حریق مهپاش جلب شد كه پس از توسعه و تكمیل این سامانه توسط موسسات تحقیقات صنعتی مورد تایید قرار گرفته و بعنوان یك سامانه جایگزین هالون در مجامع بینالمللی جهت پوشش دادن به مكانهای مورد نیاز معرفی گردید.