سیستم آشکارسازی و اعلام حریق آدرس پذیر همانند سیستم متعارف از پرکاربردترین سیستمهای اعلام حریق می باشد که هر یک از تجهیزات درون لوپ آدرس پذیر دارای یک آدرس منحصر به فرد بوده و وضعیت تجهیزات از روی کنترل پنل مرکزی قابل روئیت می باشد.
نوع آدرس دهی تجهیزات اعلان حریق در برندهای مختلف متفاوت است و هر برند روش خاصی خود را دارد. برخی از آنها به صورت دستی آدرس دهی می شوند؛ برخی از طریق دستگاه پروگرامر و برخی دیگر نیز از طریق کنترل پنل مرکزی آدرس دهی می شوند.
اصول کشف و تشخیص حریق در سیستم های آدرسپذیر (Addressable9، مشابه سیستم های متعارف است، به جز اینکه در این گونه سیستم ها، هر یک از دتکتورهای اتوماتیک و یا شستی ها دارای آدرس منحصر به فردی هستند که از طریق آن تابلوی کنترل مرکزی قادر به شناسایی و تعیین هر یک از آنهاست.
در این نوع سیستم سیم‌کشی از پانل به دتکتور با دو رشته سیم، ولی به صورت Loop (سیم بندی حلقوی) انجام می‌پذیرد که از تابلوی کنترل مرکزی آغاز شده و به تجهیزات درون لوپ متصل می شود و مجددا به همان تابلو ختم می شود. کلیه‌ی تجهیزات به صورت موازی در همین مدار حلقوی جای می‌گیرند. هر حلقه می‌تواند به تناسب تعداد تجهیزات و سطوح مورد حفاظت، یک یا چند منطقه را پشتیبانی کند.
در اینگونه سیستم ها اگر چه ناحیه ها در قالب مدار مطرح نیستند، اما با توجه به همان معیارهای تعیین منطقه‌ی حریق، به صورت مجازی زون بندی می‌شوند. حداکثر مساحت فضاهایی که توسط یک حلقه می‌توانند حفاظت شوند، ده هزار متر مربع است.
سیستم آدرس پذیر هوشمند Analogue Addressable System:
سیستمهای متعارف و آدرسپذیر علیرغم تمایز در نحوه‌ی همبندی و سطح فناوری به کار گرفته شده در آنها، در یک اصل مشترک هستند و آن نحوه ی عملکرد رله گونه‌ی دتکتورهاست، در حالی که در سیستم هوشمند که آنرا سیستم آدرسپذیر آنالوگ نیز می‌خوانند، اساس عملکرد بر پایه‌ی استفاده از ریزپردازنده در دتکتورها و تابلوی کنترل مرکزی و راهبری نرم افزاری پی‌ریزی شده است.
یک سیستم هوشمند بر طبق استاندارد به سیستمی اطلاق می شود که در آن از تجهیزات هوشمند (Analogue Addressable) استفاده شود. یعنی مقدار جریان خروجی هر دتکتور، بستگی به احساس دتکتور از شرایط محیط داشته و طبق آن جریان آنالوگ تغییر می کند. این مورد وقتی قابل توجه است که بدانیم در سیستمهای آدرس پذیر و مرسوم هر دو دتکتور فقط در دو حالت نرمال و آلارم مانند یک کلید دو حالته‌ی صفر و یک عمل می کنند. در اینگونه سیستم ها دتکتورها همواره فعال هستند و به طور پیوسته پاسخگوی سیگنال های ارسالی از سوی تابلوی کنترل مرکزی هستند.
در سیستم هوشمند تمامی دتکتورهای سقفی استفاده شده از نوع هوشمند(Analogue) می باشد. همبندی سیستم های هوشمند نیز مانند سیستم های آدرسپذیر به صورت حلقوی است و می توان با هر حلقه ده هزار متر مربع را فارغ از تعداد دتکتورها تحت پوشش قرار داد. در سیستم های آدرس پذیر یا مرسوم نمی توان فهمید وضعیت هر دتکتور چقدر نزدیک به آلارم می باشد. پس بنابراین وجود گرد و غبار و اثرات محیطی به راحتی احساس نمی شود. همچنین در این دو نوع از قبل نمیتوان عمر دقیق دتکتور را پیشبینی کرد و زمان تعویض آنرا فهمید، می بایست حتما فالت پیش آید و مدتی وقتگیری کند و حتی مدتی سیستم خارج از سرویس باشد.
عملکرد سیستم آدرس پذیر:
در این سیستم تکنیک Multiplex (تسهیم کننده) اجازه می دهد هر دتکتور مستقلا اطلاعات را به پانل کنترل ارسال نماید. در هر زمان دتکتورها مشخصات شناسایی آدرس خود را به پانل کنترل ارسال می نماید و علاوه بر آن از طرف تابلو هم یکسری اطلاعات به دتکتور ارسال می شود. این نوع کار باعث می شود که همیشه پانل مراقب باشد که کدام تجهیز خروجی غیر عادی ارسال می کند. پیغام های عادی همیشه بر روی صفحه ی نمایش (LCD) کنترل پنل مرکزی نوشته می شود.
توجه شود در صورت عملکرد دتکتور جریان آن به شدت تغییر می یابد. پس از چک اولین دتکتور، سیستم به سراغ دومین تجهیز می رود و همه ی تجهیزات به ترتیب چک می گردند. در اولین راه اندازی، تمامی تجهیزات در مرحله ی اول، آدرس دهی و اطلاعاتشان ثبت می گردد.
در هر سیستم آدرس پذیر می توان از یک سری تجهیزات متعارف نیز استفاده کرد. در چنین شرایطی می بایست از ماژول های واسط ورودی و یا خروجی استفاده کرد.
استفاده از ایزولاتور اتصال کوتاه، بین مرز مشترک زون های اعلام حریق اجباری است.