دسته: مقالات

در سال 2008، هزینه‌ی سیستم‌های اسپرینکلر نصب شده، بسته به نوع و محل، چیزی بین 31/0 تا 66/3 دلار آمریکا در هر فوت مربع بود. سیستم‌های مسکونی نصب شده در زمان احداث اولیه‌ی ساختمان و با استفاده از منابع آب شهری، بطور میانگین حدود 35/0 دلار آمریکا در هر فوت مربع هزینه در بر داشتند. این سیستم‌ها را می‌توان در هنگام احداث یا در زمان نوسازی ساختمان نصب کرد. در برخی جوامع، قوانینی وجود دارد که تعبیه‌ی سیستم‌های اسپرینکلر مسکونی را لازم دانسته‌اند، بویژه در مواردی که دسترسی چندانی به منابع آب آتش‌نشانی شهری («شیرهای آتش‌نشانی») وجود ندارد. در ایالات متحده‌ی آمریکا، خانه‌های تک و دو خانواره الزامی به نصب سیستم‌های اطفاء حریق اسپرینکلر ندارند، اگرچه موارد متعددی از مرگ ناشی از آتش سوزی در این محل‌ها رخ می‌دهد. سیستم‌های اسپرینکلری مسکونی هزینه‌ی بالایی ندارند (تقریباً معادل هزینه‌ی فرش کردن یا سرامیک کردن کف خانه بر حسب واحد سطح)، اما نیازمند لوله‌کشی‌های آب بزرگتری نسبت به آنچه در حالت عادی در خانه‌ها نصب می‌شود هستند، بنابراین معمولاً هزینه‌ی بهسازی مقرون به صرفه نیست.

طبق گزارش انجمن علمی حفاظت در برابر حریق (NFPA)، آتش سوزی در هتل‌های مجهز به اسپرینکلر بطور متوسط 78% کمتر از آتش سوزی‌های رخ داده در هتل‌های فاقد این سیستم‌ها، خسارت به بار آورده‌اند (1983 تا 1987). NFPA اذعان می‌کند که متوسط خسارت بر هر فوت مربع از ساختمان‌های مجهز به اسپرینکلر، 2،300 دلار بوده است، در حالیکه رقم مشابه برای ساختمان‌های فاقد این سیستم، 10،300 دلار بوده است. انجمن NFPA می‌افزاید تا کنون گزارشی مبنی بر مرگ و میر در خارج از نقطه‌ی منشأ آتش در ساختمان‌هایی که بطور کامل به اسپرینکلر مجهز شده بوده‌اند، ارائه نشده است. اما اگر صرفاً از بُعد اقتصادی نگاه کنیم، تصویر فوق نمی‌تواند نمای کاملی از مسئله به دست دهد؛ در اینجا باید کل هزینه‌های نصب و هزینه‌های ناشی از فعال شدن سیستم در اثر عاملی غیر از حریق هم مد نظر قرار داده شوند.

انجمن NFPA بیان می‌کند که این انجمن «گزارشی از مرگ بیش از دو نفر طی حریقی که در یک ساختمان کاملاً تجهیز شده به سیستم اسپرینکلر رخ داده باشد و سیستم اسپرینکلر در آن به درستی عمل کرده باشد، در دست ندارد، مگر در اثر انفجار یا حریق آنی یا مواردی که در آن‌ها اعضای تیم اطفاء حریق صنعتی در حین عملیات سرکوب آتش کشته شده‌اند.

انواع سیستم اطفای حریق آبی به شرح زیر است:

سیستم‌های اسپرینکلر لوله تَر

سیستم‌های اسپرینکلر لوله ‌تَر با فاصله‌ی زیادی به عنوان پر کاربردترین گونه از سیستم‌های اطفاء حریق اسپرینکلر نسبت به سایر انواع سیستم اطفای حریق آبی به شمار می‌روند. ضمناً این نوع اسپرینکلر‌ها لقب مطمئن‌ترین گونه از سیستم‌های اسپرینکلر را نیز یدک می‌کشند، چرا که ساده بوده و تنها اجزای کاری آن‌ها عبارتند از اسپرینکلر‌های خودکار و (البته اغلب، نه در همه‌ی موارد) شیر یکطرفه هشدار خودکار. یک منبع آب خودکار، که آب تحت فشار را به لوله‌کشی سیستم تغذیه می‌کند.

سیستم‌های اسپرینکلر لوله خشک

در بین انواع سیستم‌های اسپرینکلر، سیستم‌های لوله خشک از حیث فراوانی کاربرد در رده‌ی دوم قرار دارند. سیستم‌های لوله خشک در فضاهایی نصب می‌شوند که در آن‌ها دمای محیط گاهاً چنان سرد می‌شود که در صورت پر بودن لوله از آب، موجب یخ زدن آن شده و مانع از عملکرد آن می‌شود. بیشترین کاربرد سیستم‌های لوله خشک در ساختمان‌های فاقد گرمایش، پارکینگ‌ها، پارکینگ‌های روباز متصل به ساختمان‌های مجهز به گرمایش (که در آن‌ها از سیستم لوله‌ تَر استفاده می‌شود)، یا در سردخانه‌ها است. در مناطقی که مشمول مقررات NFPA می‌شوند، نصب سیستم‌های ‌َتر مجاز شمرده نمی‌شود، مگر آنکه بازه‌ی دمای محیطی بالای F40º باقی بماند.

در این نوع سیستم‌ها تا زمان بکار افتادن سیستم، آبی در سیستم لوله‌کشی وجود نخواهد داشت؛ در عوض این شبکه با هوایی پر شده که فشار آن کمتر از فشار منبع آب است. برای ممانعت از رانده شدن آب درون منبع (که فشار بالاتری دارد) به درون شبکه‌ی لوله‌کشی در حالت عادی، شیر لوله‌ی خشک (نوع خاصی از شیر یکطرفه) به نحوی طراحی شده که با افزایش سطح تماس زبانه‌ی این شیر با هوای موجود در شبکه‌ی لوله‌کشی (در مقایسه با فشار بالاتر آب ولی سطح تماس کوچکتر زبانه‌ی شیر یکطرفه)، نیروی بیشتری روی زبانه‌ی شیر یکطرفه وارد شود.

وقتی که یک یا بیش از یکی از سَری‌های خودکار اسپرینکلر به کار می‌افتند، باز شده و به هوای محبوس در لوله اجازه می‌دهند از آن اسپرینکلر خارج شود. با گذشتن دمای هر یک از اسپرینکلر‌ها از حد فعالسازی، آن اسپرینکلر مستقلاً به کار می‌افتد. با افت فشار هوا در لوله، تفاضل فشار در شیر لوله‌ی خشک تغییر می‌کند و موجب وارد شدن آب به سیستم لوله‌کشی می‌گردد. جریان آب از اسپرینکلر‌ها که لازمه‌ی کنترل حریق است، تا تخلیه‌ی هوا از اسپرینکلر‌ها به تعویق می‌افتد. در مناطق مشمول مقررات NFPA 13، زمان صرف شده از فعالسازی اسپرینکلر تا رسیدن آب به اسپرینکلر به حداکثر 60 ثانیه محدود شده است. در کاربردهای صنعتی به این حد زمانی «حداکثر زمان رسید آب» گفته می‌شود. بسته به طبقه‌بندی خطر محدوده‌ی حفاظت شده توسط سیستم اسپرینکلر، گاهی سقف حداکثر زمان رسیدن آب کاهش داده می‌شود.

از منظر برخی از مالکین و ساکنین ساختمان‌ها، اسپرینکلر‌های لوله خشک از حیث محافظت از کلکسیون‌های ارزشمند و سایر نواحی حساس به آب، مفید ارزیابی می‌شوند. این تلقی از بیم آن نشأت می‌گیرد که سیستم لوله‌کشی ‌تَر به تدریج به نشتی نامحسوس آب خواهد انجامید، در حالیکه امکان بروز چنین نقیصه‌ای در سیستم‌های لوله خشک وجود ندارد.

معایب استفاده از سیستم‌های اسپرینکلر لوله خشک عبارتند از:

• افزایش پیچیدگی – سیستم‌های لوله خشک نیازمند تجهیزات کنترلی اضافی و وسایلی برای تأمین فشار هوا هستند که همه و همه موجب افزایش پیچیدگی سیستم می‌شوند. این موجب بالا رفتن هزینه‌ی تعمیر و نگهداری مناسب سیستم های اطفای حریق اسپرینکلر می‌شود، چه اینکه افزایش پیچیدگی سیستم ذاتاً به معنای کاهش اطمینان‌پذیری کلی سیستم (یا بعبارتی افزایش نقاط مستعد به بروز نقیصه) در مقایسه با سیستم لوله‌ تَر است.
• بالاتر بودن هزینه‌های نصب و تعمیر و نگهداری – افزایش پیچیدگی بر هزینه‌ی کلی نصب لوله‌کشی خشک اثر گذاشته و هزینه‌ی نگهداشت را عمدتاً بر اثر هزینه‌ی صرف شده برای سرویس سیستم، بالا می‌برد.
• کاهش انعطاف‌پذیری طراحی – الزامات مقرراتی، محدودیت‌هایی برای حداکثر اندازه‌ی مجاز (750 گالن) سیستم‌های لوله خشک مجزا قائل شده‌اند، مگر آنکه اجزاء یا تمهیدات طراحی دیگری برای محدود کردن فاصله‌ی زمانی مابین فعال شدن اسپرینکلر تا تخلیه‌ی آب به کمتر از دقیقه تعبیه شده باشد. این محدودیت‌ها در مواردی موجب افزایش تعداد ناحیه‌هایی در ساختمان می‌شود که هر یک باید توسط یک اسپرینکلر مجزا پوشش داده شوند (یا بعبارتی نواحی‌ای که از مخزن واحدی استفاده می‌کنند)؛ این وضعیت بر توان مالک برای افزودن چنین سیستم‌هایی به ملک خود تأثیر می‌گذارد.
• افزایش زمان پاسخ به حریق – از آنجاییکه این سیستم لوله‌کشی در لحظه‌ی به کار افتادن اسپرینکلر، خالی است، طبیعتاً رسیدن آب به اسپرینکلر‌های فعال شده تا طی شدن مسیر از مخزن به اسپرینکلر به تأخیر می‌افتد و طی این مدت تنها بخشی از لوله از آب پر خواهد بود. معمولاً در الزامات مقرراتی حداکثر 60 ثانیه زمان از لحظه‌ی باز شدن یک اسپرینکلر تا تخلیه‌ی آب روی آتش مجاز دانسته شده است. این تأخیر در اطفاء حریق موجب گسترش حریق پیش از کنترل آن شده و افزایش خسارات وارده به ساختمان را در پی دارد.
• افزایش احتمال خوردگی – اگرچه بعد از عمل کردن یا تست کردن سیستم لوله خشک، این سیستم از آب تخلیه می‌شود، ولی مقداری آب در فرو رفتگی‌های لوله باقی می‌ماند و رطوبت هم در هوای محبوس در لوله وجود دارد. این رطوبت در کنار اکسیژن موجود در هوای پرفشار دمیده شده در لوله موجب افزایش سرعت خوردگی دیواره‌ی داخلی لوله شده و می‌تواند در نهایت موجبات بروز نشتی را فراهم آورد. خوردگی دیواره‌ی داخلی لوله در سیستم‌های لوله‌ تَر (که در آن‌ها لوله بطور کامل از آب پر شده است) بسیار کمتر است، چرا که مقدار اکسیژن موجود برای فرایند خوردگی در این سیستم‌ها کمتر است. برای مقابله با خوردگی می‌توان از لوله‌های ساخته شده از فولاد گالوانیزه استفاده کرد که کمتر مستعد خوردگی هستند، و یا بجای هوا از نیتروژن برای افزایش فشار سیستم استفاده کرد. این تمهیدات اضافی اگرچه موجب افزایش هزینه‌ی سیستم می‌شوند، ولی می‌توانند به پیشگیری از نقص سیستم و نیاز زودهنگام به تعویض سیستم در آینده کمک کنند.

سیستم‌های سیلابی (دیلیوج)

سیستم‌های موسوم به « سیلابی» سیستم‌هایی هستند که در آن‌ها همه‌ی اسپرینکلر‌های متصل به سیستم لوله‌کشی، باز هستند، چه اینکه عنصر حساس به حرارت در آن‌ها حذف شده یا این سیستم‌ها اختصاصاً به شکل فوق طراحی شده‌اند. از این سیستم‌ها برای مخاطرات خاص در مکان‌هایی استفاده می‌شود که در آن‌ها گسترش سریع حریق جزو نگرانی‌ها به شمار می‌رود، چرا که در این سیستم‌ها آب به شکل آنی در کل محدوده‌ی خطر گسیل می‌شود. گاهی اوقات این سیستم‌ها را در درب‌های ساختمان یا مسیرهای ورودی شخصی نصب می‌کنند تا از سرعت گسترش حریق (مثلاً از طریق درب‌های تعبیه شده روی یک دیوار مقاوم در برابر حریق) بکاهند.

تا زمان عمل کردن سیستم، آبی در لوله‌ها وجود ندارد. از آنجاییکه روزنه‌های اسپرینکلر باز هستند، فشار سیستم لوله معادل فشار اتمسفر خواهد بود. برای جلوگیری از جاری شدن آب به سیستم لوله‌کشی بواسطه‌ی فشار مخزن آب، یک «شیرفلکه‌ی سیلابی» در محل اتصال به مخزن آب جایگذاری می‌شود، شیرفلکه‌ای که یک ضامن مکانیکی دارد. این شیرفلکه فاقد قابلیت بازنشانی بوده و بعد از کشیده شدن ضامن آن، باز می‌ماند.

بدلیل حذف عناصر حساس به حرارتِ موجود در اسپرینکلر‌های خودکار (که موجب باز شدن اسپرینکلر‌ها در این سیستم‌ها می‌شوند)، لازم است بعد از اعلام هشدار حریق توسط یک سیستم اعلان حریق، شیرفلکه‌ی سیلابی باز شود. نوع دستگاه اعلام حریق عمدتاً با توجه به نوع خطر انتخاب می‌شود (مثلاً آشکارسازهای دود، آشکارسازهای حرارت، یا آشکارسازهای شعله‌ی نوری). دتکتورهای اعلان حریق، سیگنال‌هایی را برای کنترل پنل اعلان حریق ارسال می‌کنند و این پنل نیز به نوبه‌ی خود سیگنال باز شدن شیرفلکه‌ی سیلابی را به این شیرفلکه ارسال می‌کند. بسته به اهداف سیستم ممکن است فعالسازی به شکل دستی انجام شود. معمولاً فعالسازی دستی از طریق یک شستی اطفای حریق انجام می‌شود که سیگنالی را به پنل اعلان حریق ارسال کرده و این پنل نیز متعاقباً سیگنال باز شدن شیرفلکه‌ی سیلابی (دیلیوج) را به این شیرفلکه ارسال می‌کند.

عملکرد – فعال شدن دستگاه اعلان حریق یا تغییر وضعیت اهرم دستی (شستی)، سیگنالی را به پنل اعلان حریق ارسال می‌کند که متعاقباً موجب ارسال سیگنال باز شدن شیرفلکه‌ی سیلابی (دیلوج) و واردشدن آب به سیستم لوله‌کشی می‌شود. در نتیجه آب به صورت همزمان از همه‌ی اسپرینکلر‌ها جریان می‌یابد.

سیستم‌های اسپرینکلر پیش‌عمل (پیش فعال)

سیستم‌های اسپرینکلر پیش‌عمل مخصوص محل‌هایی هستند که فعال شدن تصادفی این سیستم در آن‌ها خسارت بار است، محل‌هایی مانند موزه‌ها که آثار هنری، دست نوشته‌ها یا کتب نادری در آن‌ها نگهداری می‌شوند، و یا مراکز داده‌ها که در آن‌ها حفاظت از تجهیزات کامپیوتری در برابر تخلیه‌ی تصادفی آب از اهمیت زیادی برخوردار است.

برحسب هدف دقیق سیستم، سیستم‌های پیش‌عمل، ترکیبی از سیستم های‎ تَر، خشک و سیلابی هستند. دو نوع اصلی از سیستم‌های پیش‌عمل وجود دارد که عبارتند از سیستم‌های تک قفل (single interlock) و دو قفل (double interlock).

عملکرد سیستم‌های تک قفل مشابه با سیستم‌های خشک است، با این تفاوت که این سیستم‌ها نیازمند آنند که آشکارسازی «پیشینِ» حریق، که معمولاً از طریق فعال شدن یک آشکارساز حرارتی یا دودی صورت می‌گیرد، قبل از «عمل» ورود آب به لوله‌کشی سیستم از طریق باز شدن شیر پیش‌عمل، که یک شیر ضامن دار مکانیکی (مشابه شیرفلکه‌ی سیلابی) است، انجام شود. به این ترتیب، سیستم اساساً از یک سیستم خشک به یک سیستم ‌َتر تبدیل می‌شود. هدف عبارتست از کاهش زمان تأخیر ناخواسته‌ی رسیدن آب به اسپرینکلر‌ها که جزو خصوصیات سیستم‌های خشک به شمار می‌رود. چنانچه اسپرینکلر‌ها پیش از شناسایی حریق به کار بیفتند یا سیستم لوله‌کشی دچار نشتی شود، افت فشار هوا در لوله به غلط موجب فعال شدن سیستم اعلان می‌شود. در این حالت، به دلیل افت فشار ناظر، شیر پیش‌عمل باز نخواهد شد و آب وارد لوله‌کشی نمی‌شود.

عملکرد سیستم‌های دوقفلی مشابه با سیستم‌های سیلابی (سیستم دیلوج) است، با این تفاوت که در آن‌ها از اسپرینکلر‌های خودکار استفاده می‌شود. این سیستم‌ها نیازمند آنند که هم یک رخداد آشکارسازی حریق «پیشین»، که معمولاً از طریق فعال شدن یک آشکارساز حرارت یا دود صورت می‌گیرد، و هم به کار افتادن اسپرینکلر خودکار، هر دو قبل از «عمل» ورود آب به لوله‌کشی سیستم واقع شوند. فعالسازی شناساگرهای حریق به تنهایی یا اسپرینکلر‌ها به تنهایی، بدون آنکه دیگری بکار افتد، نمی‌تواند موجب وارد شدن آب به لوله‌کشی شود. از آنجایی که در سیستم‌های دو قفلی تا قبل از عمل کردن اسپرینکلر‌ها آبی وارد لوله‌کشی نمی‌شود، این سیستم‌ها از نظر زمان رسیدن آب جزو سیستم‌های خشک به شمار رفته و به همان ترتیب نیازمند محدوده‌ی طراحی بزرگتری هستند.

سیستم‌های پاشش آب و کف

سیستم اطفاء حریق آب و کف افشان (فوم)، سیستمی با کاربرد ویژه است که مخلوطی از آب و کنستانتره کف کم انبساط را تخلیه می‌کند که موجب پاشش کف (فوم) از اسپرینکلر می‌شود. معمولاً از این سیستم‌ها در مکان‌هایی با خطرات ویژه استفاده می‌شود که بروز حریق در آن‌ها چالش برانگیز است، مانند انبارهای مایعات اشتعال‌پذیر و آشیانه‌ی هواپیما. بسته به نوع سیستمی که کف به درون آن تزریق می‌شود، عملکرد این سیستم‌ها همانند سیستم‌های فوق‌الإشاره است.

سیستم اطفای حریق اسپری آب

به لحاظ عملیاتی، سیستم‌های «اسپری آب» درست مانند سیستم‌های دیلوج (سیلابی) هستند، اما در این سیستم‌ها، لوله‌کشی و الگوهای اسپری نازل تخلیه به نحوی طراحی شده‌اند که از چیزی با مشخصات منحصر به فرد (که معمولاً اجزاء یا تجهیزات سه بعدی هستند)، محافظت به عمل آورند (درست نقطه‌ی مقابل سیستم سیلابی که برای پوشش محدوده‌ی کف یک اتاق طراحی شده است). نازل‌های مورد استفاده در این سیستم‌ها، اسپرینکلر‌های اطفاء حریق نیستند و معمولاً طوری انتخاب می‌شود که برای انطباق با شکل سه بعدی جسم مورد نظر، یک الگوی پاشش خاص ایجاد کنند (مثلاً الگوهای پاشش متعارف عبارتند از بیضوی، مخروطی، کاملاً دایره‌ای، و جت باریک). به عنوان نمونه‌هایی از اجسام حفاظت شده توسط اسپری آب می‌توان به اطفای حریق یاتاقان‌های توربوژنراتورها یا اطفای حریق ترانسفورماتورهای برق اشاره کرد که حاوی روغن خنک‌کاری هستند. از سیستم‌های اسپری آب می‌توان به شکل بیرونی روی سطح مخازن حاوی سیالات یا گازهای اشتعال‌پذیر (مانند هیدروژن) نیز استفاده کرد. در این حالت هدف از اسپری آب، خنک کاری مخزن و محتویات آن برای پیشگیری از انفجار مخزن (BLEVE) و گسترش حریق است.

سیستم‌های مه آب (واترمیست – Water Mist)

از سیستم‌های مه آب برای کاربری‌های خاصی استفاده می‌شود که در آن‌ها هدف اصلی عبارتست از ایجاد یک بخار جاذب حرارت. از این نوع سیستم عموماً در جاهایی استفاده می‌شود که نگرانی از آسیب ناشی از آب وجود دارد، یا جاهایی که با محدودیت منابع آبی روبرو هستیم.

استاندارد NFPA 750 مه آب (واترمیست) را در قالب یک اسپری آب تعریف کرده که اندازه‌ی قطرات آن «در حداقل فشار کاری نازل تخلیه، کمتر از 1000 میکرون» است. اندازه‌ی قطره‌ی آب را می‌توان با تنطیم فشار تخلیه از نازلی با اندازه‌ی روزنه‌ی ثابت، کنترل کرد. با ایجاد مه می‌توان از حجم یکسانی از آب، سطح تماس با حریق بزرگتری بدست آورد. بزرگتر بودن سطح تماس با حریق موجب تسهیل در انتقال حرارت شده و سرعت تبدیل قطرات آب به بخار را افزایش می‌دهد. مه آب با جذب حرارت بیشتر در واحد زمان نسبت به آب، به دلیل سطح تماس وسیع‌تر با حریق، اثربخشی بیشتری در خنک‌سازی اتاق داشته و در نتیجه از دمای شعله می‌کاهد.

عملکرد – سیستم‌های واترمیست (مه آب) می‌توانند مانند سیستم‌های سیلابی (دیلیوج)، لوله ‎تَر، لوله خشک یا پیش‌عمل، مورد استفاده قرار بگیرند. تفاوت در آن است که سیستم مه آب از یک گاز متراکم به عنوان واسطی برای پودری‌سازی استفاده می‌کند، پودری که در ادامه از طریق لوله‌ی اسپرینکلر اسپری می‌شود. در برخی از سیستم‌ها به جای گاز متراکم از پمپ‌های فشار قوی برای افزایش فشار آب تا حدی استفاده می‌شود که در هنگام خروج از نازل اسپرینکلر، پودر می‌شود. از این سیستم‌ها می‌توان با استفاده از روش کاربرد موضعی یا روش سیلاب زنی کامل استفاده کرد، درست مانند سیستم‌های حفاظت در برابر حریق گازهای پاک.

طراحی

جدول فوق که از استانداردهای ایمنی حریق نیوزیلند برداشته شده است، نشاندهنده‌ی رنگ حباب و دمای کاری مربوطه است.

دما		رنگ الکل مایع درون لامپ
درجه‌ی سانتیگراد	درجه‌ی فارنهایت
57	135	نارنجی
68	155	قرمز
79	174	زرد
93	200	سبز
141	286	آبی
182	360	بنفش
227 260	440 500	سیاه

 سیستم‌های اسپرینکلر با هدف کنترل یا سرکوب حریق طراحی می‌شوند. اسپرینکلر‌های کنترلی برای کنترل نرخ آزاد شدن حرارت حریق برای ممانعت از فروریختن سازه‌ی ساختمان، طراحی می‌شوند و مواد سوختنی پیرامون حریق را پیشاپیش ‌تَر می‌کنند تا از گسترش آتش سوزی جلوگیری شود. در این حالت، حریق تا تمام شدن همه‌ی مواد سوختنی مشتعل شده یا اطفاء فعالانه‌ی حریق از سوی آتش‌نشانان، خاموش نمی‌شود. اسپرینکلر‌های سرکوب‌گر (که پیش از این تحت عنوان اسپرینکلر‌های سرکوب اولیه‌ی واکنش سریع (ESFR) نام برده شد) به دنبال کاهش ناگهانی نرخ آزاد شدن حرارت در اثر حریق و در ادامه، اطفاء فوری حریق پیش از مداخله‌ی دستی هستند.

بیشتر سیستم‌های اسپرینکلر امروزی با رویکردی مبتنی بر مساحت و تراکم طراحی شده‌اند. در ابتدا کاربری و محتویات ساختمان بررسی می‌شوند تا سطح خطر حریق مشخص شود. معمولاً ساختمان‌ها در قالب کم خطر، خطر معمولی گروه 1، خطر معمولی گروه 2، پرخطر گروه 1 و پرخطر گروه 2 تقسیم‌بندی می‌شوند. بعد از تعیین طبقه‌بندی خطر می‌توان با استفاده از جداول مرجع مندرج در استانداردهای انجمن ملی حفاظت در برابر حریق (NFPA) به یک مساحت و تراکم طراحی رسید. مساحت طراحی، مساحت محدوده‌ای فرضی از ساختمان است که در بدترین حالت آتش سوزی دچار سوختگی خواهد شد. تراکم طراحی هم معیاری از میزان آب لازم بر فوت مربع از مساحت طبقه است که باید بر مساحت طراحی اعمال گردد.

به عنوان مثال، در یک ساختمان اداری که در دسته‌ی سازه‌های کم خطر طبقه‌بندی شده است، مساحت طراحی متعارف برابر با 1،500 فوت مربع (140 متر مربع) و تراکم طراحی برابر با 1/0 گالن بر دقیقه (^6-10 × 3/6 متر مکعب بر دقیقه) بر هر فوت مربع (093/0 متر مربع) یا حداقل 150 گالن بر دقیقه (0095/0 متر مکعب بر دقیقه) بر مساحت طراحی 1،500 فوت مربعی (140 متر مربعی) است. به عنوان مثالی دیگر می‌توان به یک تأسیسات تولیدی اشاره کرد که در قالب خطر معمولی گروه 2 طبقه‌بندی شده که در این گروه، مساحت طراحی متعارف برابر با 1،500 فوت مربع (140 متر مربع) و تراکم طراحی برابر با 2/0 گالن بر دقیقه (^5-10 × 3/1 متر مکعب بر دقیقه) بر هر فوت مربع (093/0 متر مربع) یا حداقل 300 گالن بر دقیقه (019/0 متر مکعب بر دقیقه) بر مساحت طراحی 1،500 فوت مربعی (140 متر مربعی) است.

پس از تعیین مساحت و تراکم طراحی، محاسباتی صورت می‌گیرد تا ثابت شود که سیستم مورد نظر قادر به رساندن میزان آب لازم به محدوده‌ی طراحیِ مورد نیاز هست. در این محاسبات، همه‌ی افت یا افزایش فشارهای اتفاق افتاده بین منبع آب و اسپرینکلر‌هایی که در محدوده‌ی طراحی عمل می‌کنند، منظور می‌شوند. این موارد در بر گیرنده‌ی افت فشار ناشی از اصطکاک درون لوله‌کشی‌ها و افت یا افزایش فشار ناشی از تفاضل ارتفاع بین منبع و اسپرینکلر‌های تخلیه نیز می‌شوند. در برخی موارد، فشار لنگری حاصل از سرعت آب درون لوله‌کشی هم در محاسبات وارد می‌شود. معمولاً این محاسبات با استفاده از نرم افزارهای کامپیوتری انجام می‌شوند، اما تا پیش از توسعه‌ی سیستم‌های کامپیوتری، این محاسباتِ گاهاً پیچیده با دست انجام می‌شدند. مهارت انجام محاسبات مربوط به سیستم‌های اسپرینکلر با دست هنوز هم جزو الزامات آموزشیِ طراحان سیستم‌های اسپرینکلری به شمار می‌رود که به دنبال اخذ گواهینامه‌ی سطح حرفه‌ای از سازمان‌های تأیید صلاحیت مهندسی مانند موسسه‌ی ملی تأیید صلاحیت در فناوری‌های مهندسی (NICET) هستند.

با کاهش هزینه‌ی سیستم‌های اسپرینکلر و مشهودتر شدن مزایای این سیستم‌ها، استفاده از آن‌ها در سازه‌های مسکونی رواج بیشتری می‌یابد. معمولاً سیستم‌های اسپرینکلری مسکونی در دسته‌ی مسکونی و جدا از طبقه‌بندی‌های تجاری فوق الإشاره قرار می‌گیرند. سیستم‌های اسپرینکلری تجاری برای حفاظت از سازه و ساکنین آن در برابر آتش طراحی می‌شوند. بیشتر سیستم‌های اسپرینکلری مسکونی به نحوی طراحی شده‌اند که آتش را تا حدی سرکوب کنند تا امکان خروج ایمن ساکنین ساختمان فراهم شود. اگرچه این سیستم‌ها در اغلب موارد از سازه در برابر بروز خسارات جدی محافظت می‌کنند، اما این به عنوان هدف ثانویه‌ی آن‌ها به شمار می‌رود. در سازه‌های مسکونی معمولاً از نصب اسپرینکلر در کمدها، سرویس‌های بهداشتی، بالکن‌ها، باغچه‌ها و اطاقک‌های زیرشیروانی خودداری می‌شود، زیرا بروز آتش سوزی در این مکان‌ها معمولاً اثری بر مسیر خروج ساکنین ساختمان ندارد.

در صورتی که خسارت ناشی از آب یا حجم آب جزو نگرانی‌های عمده باشد، می‌توان به جای آب از روشی موسوم به سرکوب حریق با مه آب استفاده کرد. این فناوری که به مدت 50 سال است که در دست توسعه قرار دارد، به استفاده‌ی عمومی نرسید، ولی استفاده از آن در کشتی‌ها و برخی کاربردهای مسکونی معدود، پذیرفته شده تلقی می‌شود. سیستم‌های سرکوب با مه (سیستم های اطفاء حریق واترمیست)، با استفاده از حرارت حریق برای «تبدیل آنی» ابری از مه آب به بخار کار می‌کنند. در ادامه این کار موجب خفه شدن آتش می‌شود. از این رو، استفاده از سیستم‌های واترمیست در مواردی با بیشترین اثربخشی همراه است که احتمال وجود آتش سوزی داغ و آزادسوز وجود داشته باشد. در صورت نبود حرارت کافی (مانند آتش سوزی‌های عمیقی مثل حریق در ذخایر کاغذ)، هیچ بخاری تولید نشده و سیستم مه قادر به اطفاء حریق نخواهد بود. برخی آزمایشات نشان داده‌اند که حجم آب مورد نیاز برای اطفاء حریق با استفاده از چنین سیستمی بسیار کمتر از حجم آب مورد نیاز برای اطفاء همان حریق با استفاده از سیستم اسپرینکلر متعارف است.

در صورت نیاز به آموزش تخصصی و کاربردی طراحی و اجرای سیستم اطفاء حریق اسپرینکلر بر روی لینک زیر کلیک کنید.
دوره آموزش سیستم اطفای حریق اسپرینکلر

هر یک از اسپرینکلر‌های سربسته با استفاده از یک لامپ شیشه‌ای حساس به حرارت یا یک اتصال فلزیِ دو تکه که تکه‌های آن با آلیاژی قابل ذوب به هم وصل شده‌اند، بسته نگهداشته می‌شود. این لامپ شیشه‌ای یا اتصال فلزی به درپوش لوله فشار وارد می‌کند و به این ترتیب مانع از خروج آب تا زمانی می‌شود که دمای محیط پیرامون اسپرینکلر به دمای فعالسازی مورد نظر در طراحی اسپرینکلر برسد. در یک سیستم اسپرینکلر لوله‌ تَر استاندارد، هر یک از اسپرینکلر‌ها با رسیدن به میزان از پیش تعیین شده‌ای از حرارت، به شکل مستقل فعال می‌شود. بنابراین در حالت عادی تنها یک یا دو اسپرینکلر نزدیک به محل آتش سوزی عمل خواهند کرد. این موجب می‌شود فشار آب در محل شروع آتش سوزی در بالاترین حد باشد و میزان خسارات وارده به ساختمان در اثر ریختن آب به حداقل برسد.

خسارت ناشی از فعالسازی یک اسپرینکلر کمتر از خسات ناشی از جریان شلنگ آتش‌نشانی است که چیزی در حدود 900 لیتر در دقیقه (250 گالن در دقیقه) آب گسیل می‌کند. یک اسپرینکلر متعارف برای محل‌هایی با کاربری تولید صنعتی چیزی در حدود 75 تا 150 لیتر در دقیقه (20 تا 40 گالن در دقیقه) آب تخلیه می‌کند. اما یک اسپرینکلر سرکوب اولیه‌ی واکنش سریع (ESFR – Early Suppression Fast Response) متعارف با فشار psi 50 (kPa 340) چیزی در حدود 100 گالن در دقیقه (380 لیتر در دقیقه) آب تخلیه خواهد کرد. علاوه بر این، افشان‌گرها معمولاً ظرف 1 الی 4 دقیقه بعد از شروع حریق فعال می‌شوند، در حالیکه معمولاً دست کم 5 دقیقه طول می‌کشد تا هشدار آتش سوزی به ایستگاه آتش‌نشانی اعلام شده و خودروهای آتش‌نشانی به محل اعزام شوند، ضمن آن که راه اندازی تجهیزات و رساندن جریان آب از طریق شلنگ به حریق هم خود 10 دقیقه زمان خواهد برد. همین زمان‌های اضافه می‌تواند موجب گسترش قابل ملاحظه‌ی آتش شده و میزان آب مورد نیاز برای مهار آن را به شکل فزاینده‌ای افزایش می‌دهند.

 

سیستم اطفاء حریق اسپرینکلر (آب فشان) یک روش حفاظت از حریق فعال است. این سیستم از یک منبع آب تشکیل شده که فشار و نرخ جریان کافی را برای مجموعه‌ای از لوله‌های توزیع آب فراهم کرده و چند اسپرینکلر بدان متصل شده‌اند. اگرچه در گذشته تنها در کارخانه‌ها و ساختمان‌های تجاری بزرگ از این سیستم استفاده می‌شد، ولی امروزه سیستم‌هایی از این دست برای استفاده در منازل و ساختمان‌های کوچک و با قیمت‌های مقرون به صرفه عرضه شده‌اند. از سیستم‌های اطفاء حریق اسپرینکلر بطور گسترده‌ای در سراسر دنیا استفاده شده و هر ساله بیش از 40 میلیون سَری اسپرینکلر نصب می‌شود. بیش از 96% از آتش سوزی‌های رخ داده شده در ساختمان‌هایی که بطور کامل توسط سیستم‌های اطفاء حریق اسپرینکلر مورد محافظت قرار گرفته بوده‌اند، صرفاً توسط اسپرینکلر‌های اطفاء حریق کنترل شده‌اند.

تاریخچه سیستم های اطفای حریق اسپرینکلر

   
لئوناردو داوینچی در قرن پانزدهم یک سیستم اسپرینکلر طراحی کرده بود. او برای خودکارسازی آشپزخانه‌ی ارباب خود از یک اجاق بزرگ و مجموعه‌ای از تسمه نقاله‌ها استفاده کرده بود. یکبار در خلال یک میهمانی، در اثر بروز مجموعه‌ای از خطاها، همه چیز به هم ریخت و آتش سوزی رخ داد. «سیستم اسپرینکلر بیش از اندازه خوب عمل کرد و آب همه‌ی غذاها و بخش سالم آشپزخانه را با خود برد».

در سال 1723، آمبروز گادفری (Ambrose Godfrey) اولین سیستم اسپرینکلر خودکار موفق را خلق کرد. او از باروت برای رهاسازی مخزنی مملو از سیال اطفاء حریق استفاده نمود.

اما اولین سیستم اطفای حریق اسپرینکلر مدرن ثبت شده‌ی جهان در سال 1812 توسط ویلیام کانگریو (William Congreve)، معمار سالن تئاتر سلطنتی دروری لین (Drury Lane) در انگلستان، در این سالن نصب شد و طی گواهی ثبت اختراع شماره‌ی 3606 به تاریخ همان سال به ثبت رسید. این سامانه از یک مخزن استوانه‌ای آب‌بندی شده به حجم تقریباً معادل 95،000 لیتر تشکیل شده بود که توسط یک شاه لوله‌ی 10 اینچی (250 میلیمتری) آب تغذیه می‌شد و انشعاباتی از آن به همه‌ی بخش‌های سالن کشیده شده بود. در صورت بروز حریق، مجموعه‌ای از لوله‌های کوچکتر که توسط انشعابات فوق تغذیه می‌شدند توسط سوراخ‌های نیم اینچی (13 میلیمتری) که روی آن‌ها تعبیه شده بود، آب را روی آتش می‌ریختند.

از سال 1852 تا 1885 از سیستم‌های لوله‌کشی مشبک‌کاری شده به عنوان وسیله‌ای برای حفاظت در برابر حریق در کارخانجات نساجی انگلستان استفاده می‌شد. اما این سیستم‌ها، خودکار نبودند؛ بلکه باید یک نفر آن‌ها را به کار می‌انداخت. مخترعین اولین بار حدود سال 1860 بود که به دنبال آزمایشاتی روی اسپرینکلر‌های خودکار رفتند. اولین سیستم اسپرینکلر خودکار در سال 1872 توسط فیلیپ دبلیو پرات از شرکت آبینگتون (Philip W. Pratt of Abington) در ایالت ماساچوست ثبت اختراع شد.

هنری اس پارمالی (Henry S. Parmalee) از شرکت نیوهیون (New Haven) در ایالت کانکتیکات به عنوان مخترع اولین سَری اسپرینکلر خودکار به شمار می‌رود. پارمالی موفق شد اختراع پرات را بهبود بخشیده و سیستم اسپرینکلر بهتری خلق کند. او در سال 1874 سیستم اسپرینکلر خود را در کارخانه‌ی پیانوی خودش نصب کرد.

فردریک گرینل طرح پارمالی را بهینه‎سازی کرد و در سال 1881 سیستم اسپرینکلری را به به نام خود به ثبت رساند. او در ادامه سامانه‌ی ابداعی خود را بیش از پیش بهبود بخشید و در سال 1890 اسپرینکلر دیسک شیشه‌ای را ثبت اختراع کرد که اساساً همان سیستم اسپرینکلری است که امروزه از آن استفاده می‌شود.

تا دهه‌ی 1940، اسپرینکلر‌ها تقریباً فقط برای حفاظت از ساختمان‌های تجاری نصب می‌شدند، ساختمان‌هایی که مالکین آن‌ها می‌توانستند با صرفه‌جویی در هزینه‌های بیمه‌ای، هزینه‌ی این سیستم‌ها را تأمین کنند. اما با گذشت سالیان متمادی، امروزه طبق استانداردها و مقررات ساختمانی محلی، اسپرینکلر‌های اطفاء حریق، در بخش‌هایی از آمریکای شمالی و کاربری‌های خاص شامل (و نه محدود به) بیمارستان‌ها، مدارس، هتل‌ها و سایر ساختمان‌های عمومی تازه ساز، جزو تجهیزات ایمنی اجباری به شمار می‌روند. اما در ورای مرزهای ایالات متحده و کانادا به ندرت می‌بینیم که سیستم‌های اسپرینکلر بر اساس استانداردهای ساختمانی برای کاربری‌های عادی که تعداد افراد حاضر در آن‌ها زیاد نیست (مانند کارخانه‌ها، خطوط فرایند، خرده فروشی‌ها، پمپ‌های بنزین و امثالهم) اجباری شده باشند.

امروزه اسپرینکلر‌ها در اغلب ساختمان‌های دیگر مانند مدارس و مجموعه‌های اقامتی نصب می‌شوند. این وضعیت تا حد زیادی ناشی از لابی‌گری‌های صورت گرفته توسط شبکه‌ی ملی اسپرینکلر‌های اطفاء حریق، شبکه‌ی اسپرینکلر‌های اطفاء حریق اروپا و انجمن اسپرینکلر‌های اطفاء حریق خودکار بریتانیا است.

در اغلب موارد، مقررات ساختمانی در اسکاتلند و انگلستان به جهت رعایت ایمنی افراد حاضر در انواع خاصی از املاک، نصب سیستم‌های اطفاء حریق اسپرینکلر را در این محل‌ها ضروری دانسته‌اند.

در اسکاتلند، همه‌ی مدارس جدیدالإحداث، درمانگاه‌های جدید، گرم‌خانه‌ها و آپارتمان‌های بلند مرتبه توسط اسپرینکلر محافظت می‌شوند. در انگلستان همه‌ی ساختمان‌های به ارتفاع بیش از 30 متر باید به اسپرینکلر مجهز باشند. در سال 2011، ولز به اولین کشوری در جهان بدل شد که نصب اسپرینکلر‌های اطفاء حریق را در منازل جدیدالإحداث الزامی اعلام کرد. این قانون شامل منازل تازه‌ساز و آپارتمان‌ها و همچنین درمانگاه‌ها و خوابگاه‌های دانشجویی می‌شود و از سپتامبر 2013 لازم‎الإجرا خواهد بود.

استفاده از سیستم اطفای حریق اسپرینکلر

اسپرینکلر‌ها از سال 1874 در ایالات متحده مورد استفاده بوده‌اند و اغلب در کارخانجات نصب می‌شده‌اند که طی قرن اخیر شاهد آتش سوزی‌های فاجعه باری از نظر خسارات جانی و مالی بوده‌اند. در حال حاضر در آمریکا همه‌ی ساختمان‌های بلند مرتبه و زیرزمینی که بطور کلی 75 فوت (23 متر) بالاتر یا پایین‌تر از حد دسترسی عوامل آتش‌نشانی قرار گرفته‌اند و توان آتش‌نشانان برای کشیدن شلنگ آب کافی برای اطفاء حریق احتمالی در آن‌ها محدود است، ملزم به تجهیز شدن به اسپرینکلر هستند.

گاهی نصب اسپرینکلر بواسطه‌ی مقررات ساختمانی الزامی دانسته شده و گاهی توسط شرکت‌های بیمه‌ای بدان توصیه شده تا از خسارات مالی یا وقفه‌های تجاری ناشی از حریق کاسته شود. در آمریکا، مقررات ساختمانی مربوط به محل‌های تجمع عمومی بیش از 100 نفره و محل‌هایی که خدمات اقامتی شبانه روزی ارائه می‌دهند، مانند هتل‌ها، آسایشگاه‌ها، خوابگاه‌ها و بیمارستان‌ها، معمولاً یا بر اساس مقررات ساختمانی، یا به عنوان پیش شرطی برای دریافت کمک‌های مالی ایالتی و فدرالی و یا بعنوان یکی از شروط اخذ پروانه (که اخذ آن برای موسساتی که به دنبال آموزش پرسنل پزشکی هستند، الزامی به شمار می‌رود)، نصب اسپرینکلر را الزامی کرده اند.

مقررات اسپرینکلرهای اطفای حریق در ایالات متحده‌ی آمریکا

اگرچه تعداد قوانین فدرالی مشخص در زمینه‌ی استانداردهای ساختمانی اندک است و وضع این قوانین عموماً به حوزه‌های قضایی محلی سپرده شده است، ولی دولت فدرال از ابزارهای تأمین مالی و پولی برای ترویج استانداردهای ایمنی در برابر حریق در ساخت و سازها استفاده کرده است.

در سال 1990، کنگره‌ی آمریکا مصوبه‌ی PL-101-391 را با عنوان «قانون ایمنی هتل و متل (مصوب 1990)» گذراند. به موجب این قانون، همه‌ی هتل‌ها، سالن‌های جلسات یا موسسات مشابهی که وجوه فدرال دریافت می‌کنند (در ازای اقامت مأمورین دولتی یا برگزاری جلسات دولتی و امثالهم)، باید الزامات مربوط به حریق و سایر الزامات ایمنی را رعایت کنند. مشهود‌ترین نمونه از این الزامات، تعبیه‌ی اسپرینکلر است. با افزایش هتل‌ها و اقامتگاه‌های عمومی دیگری که با هدف پذیرش بازدیدکنندگان دولتی، تأسیسات خود را ارتقا می‌دهند، این نوع سیستم‌ها رفته رفته به نُرم صنعت تبدیل می‌شوند – حتی با وجود آنکه هنوز در هیچ یک از آئین نامه‌های ساختمانی محلی، اجباری نشده‌اند.

اگرچه آئین نامه‌های ساختمانی صراحتاً استفاده از اسپرینکلر‌های اطفاء حریق را اجباری نکرده‌اند، ولی طوری تنظیم شده‌اند که نصب این سیستم‌ها به عنوان یک گزینه‌ی انتخابیِ بسیار مفید شناخته شود. در اغلب آئین نامه‌های ساختمانی ایالات متحده، برای سازه‌های مجهز به سیستم‌های اسپرینکلری اطفاء حریق، استفاده از مصالح ساختمانی ارزان قیمت، مساحت طبقات بزرگتر، و راهروهای خروج طولانی‌تر مجاز دانسته شده است و الزامات کمتری در زمینه‌ی اطفاء حریق در حین ساخت و ساز منظور می‌شود. از این رو، معمولاً با نصب سیستم اسپرینکلر و صرفه جویی در دیگر هزینه‌های پروژه، هزینه‌ی کل ساختمان نسبت به سازه‌های فاقد اسپرینکلر، کاهش می‌یابد.

در سال 2011، پنسیلوانیا و کالیفرنیا به اولین ایالت‌های آمریکا تبدیل شدند که در آن‌ها تجهیز ساختمان‌های مسکونی جدیدالإحداث به سیستم‌های اسپرینکلر الزامی اعلام شد. اما پنسیلوانیا همان سال این قانون را لغو کرد. امروزه بسیاری از شهرداری‌ها نصب اسپرینکلر در ساختمان‌های مسکونی را الزامی می‌دانند، حتی اگر در سطح ایالتی چنین الزامی وضع نشده باشد.

 

مقررات اسپرینکلرهای اطفای حریق در اروپا

افزایش توجه و حمایت از سیستم‌های اسپرینکلر در انگستان که عمدتاً بدلیل لابی‌گری موثر شبکه‌ی ملی اسپرینکلر‌های اطفاء حریق، انجمن اسپرینکلر‌های اطفاء حریق اروپا و انجمن اسپرینکلر‌های خودکار بریتانیا رخ داده است، موجب شده سیستم‌های اسپرینکلر بیشتری نصب شوند. به عنوان مثال، دولت انگلیس در 100 امین شماره‌ی بولتن ساختمانی توصیه کرده بیشتر مدارس جدیدالإحداث به حفاظت در برابر حریق از طریق اسپرینکلر مجهز باشند. در سال 2011 ولز به اولین کشوری در جهان بدل شد که نصب اسپرینکلر‌های اطفای حریق را در منازل جدیدالإحداث الزامی اعلام کرد. این قانون شامل منازل و آپارتمان‌ها و همچنین درمانگاه‌ها و اقامتگاه‌های دانشگاهی تازه‌ساز می‌شود. در اسکاتلند همه‌ی مدارس جدیدالإحداث و همینطور همه‌ی پارکینگ‌ها، گرمخانه‌ها و آپارتمان‌های بلند مرتبه به اسپرینکلر مجهز هستند.

در بریتانیا از دهه‌ی 1990، اسپرینکلر‌ها وارد مقررات ساختمان‌سازی (انگلستان و ولز) و استانداردهای ساختمانی اسکاتلند شدند و تحت شرایطی خاص، وجود سیستم‌های اسپرینکلر به عنوان عاملی برای معاف شدن از رعایت برخی دیگر از بخش‌های این مجموعه مقررات به شمار می‌رود. به عنوان نمونه، در صورت وجود سیستم اسپرینکلر، مجوز تراکم 2 برابر و افزایش فاصله‌ی خروجی (تا خروجی در زمان حریق) را به همراه دارد و همچنین در این صورت کاهش درجه‌ی حریق دیواره‌های جداسازی داخلی نیز مجاز شمرده می‌شود.

در نروژ از جولای 2010، همه‌ی خانه‌های جدیدی که بیش از دو طبقه داشته‌اند و همچنین همه‌ی هتل‌ها، آسایشگاه‌ها و بیمارستان‌های جدید ملزم به داشتن اسپرینکلر شده‌اند. در سایر کشورهای اسکاندیناوی نیز الزام به تعبیه‌ی اسپرینکلر در آسایشگاه‌های جدید، یا وضع شده و یا بزودی وضع خواهد شد، و در فنلاند تا سال 2010، یک سوم آسایشگاه‌ها مورد بهسازی قرار گرفته و به اسپرینکلر مجهز شدند. وقوع آتش سوزی در بازداشتگاه مهاجرین غیرقانونی در فرودگاه شیفول در هلند در 27 اکتبر 2005 که موجب مرگ 11 نفر از بازداشت شدگان گردید، به بهسازی و تعبیه ی اسپرینکلر‌ در همه‌ی زندان‌هایی از این دست در هلند شد. حادثه‌ی آتش سوزی در فرودگاه دوسلدورف آلمان در 11 آوریل 1996 که با مرگ 17 نفر همراه بود، به نصب اسپرینکلر در همه‌ی فرودگاه‌های بزرگ آلمان انجامید. در بیشتر کشورهای اروپایی دیگر نیز نصب اسپرینکلر‌ها در مراکز خرید، انبارهای بزرگ و ساختمان‌های بلند مرتبه الزامی شده است.

سیستم آشکارسازی و اعلام حریق آدرس پذیر همانند سیستم متعارف از پرکاربردترین سیستمهای اعلام حریق می باشد که هر یک از تجهیزات درون لوپ آدرس پذیر دارای یک آدرس منحصر به فرد بوده و وضعیت تجهیزات از روی کنترل پنل مرکزی قابل روئیت می باشد.

نوع آدرس دهی تجهیزات اعلان حریق در برندهای مختلف متفاوت است و هر برند روش خاصی خود را دارد. برخی از آنها به صورت دستی آدرس دهی می شوند؛ برخی از طریق دستگاه پروگرامر و برخی دیگر نیز از طریق کنترل پنل مرکزی آدرس دهی می شوند.

اصول کشف و تشخیص حریق در سیستم­ های آدرس­پذیر (Addressable9، مشابه سیستم­ های متعارف است، به جز این­که در این گونه سیستم­ ها، هر یک از دتکتورهای اتوماتیک و یا شستی­ ها دارای آدرس منحصر به فردی هستند که از طریق آن تابلوی کنترل مرکزی قادر به شناسایی و تعیین هر یک از آن­هاست.

در این نوع سیستم سیم­‌کشی از پانل به دتکتور با دو رشته سیم، ولی به صورت Loop (سیم بندی حلقوی) انجام می­‌پذیرد که از تابلوی کنترل مرکزی آغاز شده و به تجهیزات درون لوپ متصل می شود و مجددا به همان تابلو ختم می­ شود. کلیه­‌ی تجهیزات به صورت موازی در همین مدار حلقوی جای می­‌گیرند. هر حلقه می­‌تواند به تناسب تعداد تجهیزات و سطوح مورد حفاظت، یک یا چند منطقه را پشتیبانی کند.

در این­گونه سیستم ­ها اگر چه ناحیه ها در قالب مدار مطرح نیستند، اما با توجه به همان معیارهای تعیین منطقه­‌ی حریق، به صورت مجازی زون بندی می‌­شوند. حداکثر مساحت فضاهایی که توسط یک حلقه می­‌توانند حفاظت شوند، ده هزار متر مربع است.

سیستم آدرس پذیر هوشمند Analogue Addressable System:

سیستم­های متعارف و آدرس­پذیر علی­رغم تمایز در نحوه­‌ی هم­بندی و سطح فناوری به کار گرفته شده در آن­ها، در یک اصل مشترک هستند و آن نحوه­ ی عملکرد رله گونه­‌ی دتکتورهاست، در حالی که در سیستم هوشمند که آن­را سیستم آدرس­پذیر آنالوگ نیز می­‌خوانند، اساس عمل­کرد بر پایه­‌ی استفاده از ریزپردازنده در دتکتورها و تابلوی کنترل مرکزی و راهبری نرم افزاری پی­‌ریزی شده است.
 

یک سیستم هوشمند بر طبق استاندارد به سیستمی اطلاق می ­شود که در آن از تجهیزات هوشمند (Analogue Addressable) استفاده شود. یعنی مقدار جریان خروجی هر دتکتور، بستگی به احساس دتکتور از شرایط محیط داشته و طبق آن جریان آنالوگ تغییر می­ کند. این مورد وقتی قابل توجه است که بدانیم در سیستم­های آدرس پذیر و مرسوم هر دو دتکتور فقط در دو حالت نرمال و آلارم مانند یک کلید دو حالته­‌ی صفر و یک عمل می­ کنند. در این­گونه سیستم­ ها دتکتورها همواره فعال هستند و به طور پیوسته پاسخگوی سیگنال ­های ارسالی از سوی تابلوی کنترل مرکزی هستند.

در سیستم هوشمند تمامی دتکتورهای سقفی استفاده شده از نوع هوشمند(Analogue) می­ باشد. هم­بندی سیستم ­های هوشمند نیز مانند سیستم­ های آدرس­پذیر به صورت حلقوی است و می ­توان با هر حلقه ده هزار متر مربع را فارغ از تعداد دتکتورها تحت پوشش قرار داد. در سیستم­ های آدرس پذیر یا مرسوم نمی­ توان فهمید وضعیت هر دتکتور چقدر نزدیک به آلارم می­ باشد. پس بنابراین وجود گرد و غبار و اثرات محیطی به راحتی احساس نمی­ شود. هم­چنین در این دو نوع از قبل نمی­توان عمر دقیق دتکتور را  پیش­بینی کرد و زمان تعویض آن­را فهمید، می­ بایست حتما فالت پیش آید و مدتی وقت­گیری کند و حتی مدتی سیستم خارج از سرویس باشد.

عملکرد سیستم آدرس پذیر:

در این سیستم تکنیک  Multiplex  (تسهیم کننده) اجازه می ­دهد هر دتکتور مستقلا اطلاعات را به پانل کنترل ارسال نماید. در هر زمان دتکتورها مشخصات شناسایی آدرس خود را به پانل کنترل ارسال می­ نماید و علاوه بر آن از طرف تابلو هم یکسری اطلاعات به دتکتور ارسال می­ شود. این نوع کار باعث می­ شود که همیشه پانل مراقب باشد که کدام تجهیز خروجی غیر عادی ارسال می­ کند. پیغام­ های عادی همیشه بر روی صفحه ­ی نمایش (LCD) کنترل پنل مرکزی نوشته می ­شود.

توجه شود در صورت عملکرد دتکتور جریان آن به شدت تغییر می­ یابد. پس از چک اولین دتکتور، سیستم به سراغ دومین تجهیز می­ رود و همه­ ی تجهیزات به ترتیب چک می­ گردند. در اولین راه­ اندازی، تمامی تجهیزات در مرحله­ ی اول، آدرس­ دهی و اطلاعاتشان ثبت می ­گردد.

در هر سیستم آدرس پذیر می ­توان از یک سری تجهیزات متعارف نیز استفاده کرد. در چنین شرایطی می بایست از ماژول های واسط ورودی و یا خروجی استفاده کرد.

استفاده از ایزولاتور اتصال کوتاه، بین مرز مشترک زون­ های اعلام حریق اجباری است.

سازنده بیم دتکتورهای معروف فایربیم، شرکت Fire Beam System در سال 2004 با هدف ساخت بیم دتکتورهای متعارف و آدرس پذیر با قابلیت تشخیص حریق در فاصله های 40 الی 100 متری تأسیس گردید . این شرکت با توجه به تکنولوژی پبشرفته توانسته بیم دتکتورهای خود را به صورت آدرس پذیر تولید نماید. همچنین قابلیت ارتقای برد بیم دتکتورها را توسط کیت هایی، از 40 متر تا 80 و 100 متر فراهم نموده.جهت دریافت بهترین پیشنهاد مالی و مشاوره و پشتیبانی فنی و اجرایی رایگان، با ما تماس بگیرید.

کیت کامل بیم دتکتور فایربیم (ThefireBeam) شامل موارد ذیل است:

 

برای خرید بیم دتکتور و همچنین مشاوره فنی و اجرایی رایگان و نیز دریافت بهترین قیمت فروش بیم دتکتورهای اعلام حریق با ما در تماس باشید.

مجهز کردن انبار به سیستم اعلام حریق جهت محافظت در برابر آتش از جمله دغدغه های صاحبان انبارها و سوله ها است. بدلیل اینکه انبارهایی نظیر انبار پارچه، انبار دارویی، انبار مواد اولیه، انبار مواد شیمیایی، انبار تجهیزات الکترونیکی، انبار چوب و… با توجه به حجم و وسعت آنها ارزش ریالی بالایی برای صاحبان آنها دارد. به طوری که حتی با بیمه کردن آنها نیز باز هم خسارات جبران ناپذیری را به آنها وارد می کند. چرا که روند تجارت آنها را با تاخیر مواجه می کند و…

انبارها و یا سوله ها معمولا دارای ابعاد بزرگ و وسیعی هستند. همچنین ارتفاع چنین فضاهایی حداقل 5 یا 6 متر به بالا می باشد.

یکی از دتکتورهایی که برای حفاظت از حریق انبارها بسیار پرکاربرد و مؤثر می باشد، بیم دتکتورهای دودی هستند که نوع انعکاسی آن به دلیل هزینه های اجرایی پایین و قابلیت اعتماد بالا، با اقبال بیشتری رو به رو شده است. تعداد مورد نیاز بیم دتکتور برای هر سوله، بستگی به ابعاد سوله و یا انبار مورد نظر دارد و می تواند از یک تا چند ده بیم دتکتور برای حفاظت از حریق آن انبار نوعی مورد نیاز باشد.

توجه داشته باشید که علاوه بر بیم دتکتور، نیاز به تجهیزات دیگری نیز در سیستم اعلان حریق انبار می باشد. از جمله شستی اعلام حریق ، آژیر و فلاشر اعلام حریق برای هشدار دادن به نفرات حاضر در محل. کابل و کاندوئیت جهت سیم کشی، کنترل پنل مرکزی جهت کنترل تجهیزات متصل شده به آن.

البته باید توجه داشت که انتخاب نوع آشکارساز مورد نیاز برای انبار، بستگی به نوع مواد و نوع خطری و احتراقی دارد که ممکن است در انبار بوجود بیاید و ممکن است برای برخی از انبار ها، نیاز به نوع دیگری از آشکارساز از جمله دتکتور شعله، دتکتور دودی معمولی، دتکتور حرارتی (نوع نقطه ای و یا نوع کابلی) و… باشد. اما به طور معمول کاربری اغلب انبارها به گونه ای است که بیم دتکتورهای دودی بیشترین کاربرد را برای حفاظت از حریق سوله های دارند.

جهت مشاوره رایگان و دریافت بهترین پیشنهاد قیمت با ما تماس بگیرید.

قیمت بیم دتکتورهای دودی (آشکارسازهای پرتوی انعکاسی) در بازار معمولا رنج قیمتی بین 4،500،000 تا 7،800،000 تومان دارند که به عنوان نمونه قیمت بیم دتکتورهای فایرری (Fireray)، بیم دتکتورهای فایربیم (Firebeam) و زتا (Zeta) چنین محدوده قیمتی در بازار دارند.

از عوامل تاثیر گذار در قیمت تمام شده آشکارسازهای پرتوی می توان به موارد زیر اشاره کرد:

1-     نوع بیم دتکتور: رفلکتوری و یا فرستنده و گیرنده

2-     برد بیم دتکتور: 40، 80 و یا 100 متر که مسلما هرچه برد بیم دتکتور بیشتر باشد، قیمت آن نیز گرانتر می شود.

3-     کنترلر: برخی از آشکارسازهای دودی انعکاسی دارای کنترلر هستند و هد بیم دتکتور نیز موتورایز می باشد. این ویژگی خود باعث بالا رفتن قیمت تمام شده آن می شود. هرچند باید این نکته را هم در نظر داشت که در نهایت هزینه نصب و راه اندازی و بهره برداری و تعمیر و نگهداری برای سیستم های اعلام حریقی که از نوع موتورایز و رفلکتوری و دارای کنترلر استفاده می کنند، کاهش می یابد.

4-     درجه حفاظت تجهیز: نوع کاربری بیم دتکتور و شرایط محیطی مورد استفاده آن در قیمت تمام شده آن تاثیر گذار خواهد بود. به عنوان مثال در صورتی که نیاز به دتکتور بیم با درجه حفاظت بالا مثلا IP65 و یا بیم دتکتور نوع ضد انفجار داشته باشید، مسلما هزینه تمام شده آن بسیار بالاتر از مبالغ ذکر شده در بازار خواهد بود.

5-     گارانتی و شرکت خدمات دهنده: با توجه به خدماتی که برای بیم دتکتور‌ ارائه می‌شود نظیر طراحی رایگان بیم دتکتور، دفترچه راهنمای فارسی بیم دتکتور، مشاوره رایگان جهت نصب بیم دتکتور و مدّت زمان گارانتی بیم دتکتور، قیمت آن نیز تغییر می‌کند.

 با این حال پیشنهاد می کنیم جهت دریافت بهترین و مقرون به صرفه ترین قیمت برای آشکارسازهای دودی پرتوی در بازار، با ما تماس بگیرید.

قیمت بیم دتکتور فایرری Fireray 5000

 

 قیمت بیم دتکتور فایربیم (Thefirebeam)

 

 

 قیمت بیم دتکتور زتا (Zeta)

 

قیمت بیم دتکتور هوچیکی (Hochiki)

 

قیمت بیم دتکتور Fireray 50/100

 

 قیمت بیم دتکتور فایر ری Fireray 3000

 

قیمت بیم دتکتور سیستم سنسور

 

برای خرید بیم دتکتور و همچنین مشاوره فنی و اجرایی رایگان و نیز دریافت بهترین قیمت فروش بیم دتکتورهای اعلام حریق با ما در تماس باشید.

نقشه سیم کشی بیم دتکتور دودی Fireray5000 همانگونه که در نقشه زیر پیداست، بسیار ساده است. این بیم دتکتور قدرتمند قادر است با یک کنترلر، دو سری بیم دتکتور را کنترل کند و برای هر بیم دتکتور نیز دو کنتاکت خروجی خطا و آلارم بصورت مجزا ارائه می دهد. هر یک از دو بیم دتکتورهای متصل شده به کنترلر را می توان بصورت مجزا به زون های مختلف کنترل پنل وصل کرد. و یا از طریق ماژول های واسط به لوپ آدرس پذیر کنترل پنل های آدرس پذیر برند های مختلف متصل کرد.

توجه داشته باشید که همانگونه که از شکل زیر پیداست، این بیم دتکتور یه کابل مجزا (سوای از زون) جهت تغذیه نیاز دارد که می توان آن را از خروجی تغذیه اضافی کنترل پنل تامین کرد. همچنین در صورت دور بودن فاصله کنترل پنل تا این آشکارساز دودی خطی، می توان از منبع تغذیه مجزا برای تامین تغذیه این دتکتورهای انعکاسی استفاده کرد.

از جمله مزایای دتکتورهای انعکاسی می توان به این نکته اشاره کرد که سیم کشی تنها در یک طرف انبار یا سوله و یا فضای تحت حفاظت انجام می شود. چون در سمت مقابل این آشکارساز دودی، آینه (رفلکتور) قرار دارد که نیاز به سیم کشی و برق ندارد.

شکل زیر نقشه سیم کشی اتصال دو بیم دتکتور به یک کنترلر را نشان می دهد که دو خروجی برای زون های مختلف یک کنترل پنل ارائه می دهد.

در شکل زیر نحوه کابل کشی و سربندی مربوط به اتصال خروجی کنترلر بیم دتکتور Fireray 5000 به یک زون کنترل پنل را نشان می دهد. در واقه در نقشه زیر، کنترلر دو عدد بیم دتکتور را به صورت مجزا کنترل می کند، اما خروجی های کنتاکت دو بیم دتکتور به گونه ای سربندی شده اند، که تنها به یک زون متصل می شوند. با اینکار یک زون صرفه جویی می شود که در برخی از پروژه ها ممکن است قیمت تمام شده پروژه را به خوبی کاهش دهد.

 

برای خرید بیم دتکتور و همچنین مشاوره فنی و اجرایی رایگان و نیز دریافت بهترین قیمت فروش بیم دتکتورهای اعلام حریق با ما در تماس باشید.

تلفن: 22915668

برای نصب بیم دتکتور دودی مدل Fireray5000، در ابتدا باید در نظر داشته باشید که در طول مسیر این بیم دتکتور تا رفلکتور آینه ای آن هیچ مانعی در محدوده نیم متری آن وجود نداشته باشد. چون وجود چنین موانعی باعث عدم کارکرد درست و همچنین روند تست و راه اندازی این نوع بیم دتکتور را به شدت دچار مشکل خواهد کرد. این موضوع در شکل زیر نشان داده شده است.

همچنین با توجه به قانون فوق در خصوص جانمایی محل نصب آشکارساز بیم Fireray 5000، فاصله بیم دتکتور از دیوار کناری آن نباید کمتر از نیم متر (50 سانتی متر) باشد. این موضوع در شکل زیر نشان داده شده است.

یک نکته مهم در خصوص نصب آشکارسازهای پرتوی آینه این است که در انبارها و یا سوله های بزرگ که طول آن بیشتر از 100 متر (یعنی بیشتر از برد تحت پوشش بیم دتکتور) هست، نیاز است که دو بیم دتکتور را در یک راستا نصب کنیم تا بتوانیم تمامی طول انبار را پوشش دهیم. در چنین شرایطی همانگونه که از شکل های زیر پیداست، بیم دتکتورها می بایست پشت به پشت یکدیگر قرار گیرند (حالت صحیح). و اگر بیم دتکتورها مقابل هم قرار گیرند (حالت غلط)، در زمان راه اندازی با مشکلات جدی ای ناشی از تداخل اشعه های دو بیم دتکتور با یکدیگر مواجه خواهیم شد.

شکل زیر نحوه باز کردن کنترلر بیم دتکتور Fireray 5000 را جهت انجام سیم کشی و سربندی آن نشان می دهد.

 شکل زیر نحوه باز کردن هد بیم دتکتور مدل فایرری Fireray5000 را جهت سیم کشی و سربندی آن نشان می دهد.

 

برای خرید بیم دتکتور و همچنین مشاوره فنی و اجرایی رایگان و نیز دریافت بهترین قیمت فروش بیم دتکتورهای اعلام حریق با ما در تماس باشید.

به منظور کاهش آلارم های کاذب و همچنین آلارم های ناشی از فعال شدن سهوی شستی های اعلام حریق، پیشنهاد می شود که از کاور شستی اعلام حریق و یا شستی های اعلام حریق دو مرحله ای استفاده کرد.

منظور از دو مرحله ای بودن شستی این است که قبل از فشردن کلید شستی می بایست کاور شستی و یا پوشش محافظه آن را به سمت بالا برد و سپس اقدام به فشردن شستی اعلان حریق کرد. در برخی برندها از جمله برخی شستی های ضد انفجار، ابتدا می بایست شیشه شستی را شکست و سپس کلید داخل شستی را فشار داده تا شستی فعال شود.

نمونه ای از شستی های دو مرحله ای را در شکل های زیر مشاهده می کنید.

  

   

  

مقالات مرتبط با شستی اعلام حریق دو مرحله ای:

• شستی اعلام حریق
  شستی تخلیه اطفاء حریق
  شستی جلوگیری از تخلیه
  نحوه ریست کردن شستی اعلام حریق
  نقشه سیم کشی شستی اعلام حریق
  آموزش نصب شستی اعلام حریق
  قیمت شستی اعلام حریق
  شستی اعلام حریق ضد انفجار
  فاکتورهای مقایسه شستی های اعلام حریق

برای ریست کردن شستی های اعلام حریق با قابلیت بازنشانی (Resetable)، نیاز به داشتن کلید ریست مربوط به همان شستی می باشد. نمونه ای از کلیدهای ریست شستی در برندهای مختلف را در شکل زیر می توانید مشاهده کنید.

              

 نحوه کار بدین صورت است که کلید ریست را در محل تعبیه شده بر روی شستی قرار داده و مطابق دستورالعمل سازنده اقدام به ریست کردن شستی اعلان حریق می کنیم. در شکل زیر نحوه انجام این کار برای یکی از برندهای پرکاربرد نشان داده شده است.  

در شستی های با شیشه شکستنی نیز می بایست شیشه یدکی را جایگزین شیشه شکسته شده کرد که نمونه هایی از شیشه شستی های شکستنی را در شکل زیر مشاهده می کنید.

 

مقالات مرتبط با نحوه ریست کردن شستی اعلام حریق:

• شستی اعلام حریق
  شستی تخلیه اطفاء حریق
  شستی جلوگیری از تخلیه
  شستی اعلام حریق دو مرحله ای
  نقشه سیم کشی شستی اعلام حریق
  آموزش نصب شستی اعلام حریق
  قیمت شستی اعلام حریق
  شستی اعلام حریق ضد انفجار
  فاکتورهای مقایسه شستی های اعلام حریق
•  

نقشه سیم کشی شستی های اعلام حریق در سیستم های متعارف و آدرس پذیر تقریبا مشابه هم است و در هر دو سیستم دو سیم وارد شستی و دو سیم دیگر از آن خارج می شود. سربندی سیم های ورودی و خروجی روی ترمینال های داخل شستی، می بایست مطابق دستورالعمل سازنده انجام شود.

دانلود فایل اتوکد نقشه سیم کشی شستی اعلان حریق شامل:

• نقشه سه بعدی شستی اعلان حریق
• نقشه سه بعدی براکت نصب شستی اعلان حریق
• نقشه سم بندی ترمینال های شستی اعلان حریق
• نقشه اتصال کاندوئیت و گلند به شستی اعلان حریق
• نقشه نصب شستی اعلان حریق بر روی دیوار

دانلود نقشه اتوکد

 

همچنین د صورتی که علاقمند به دریافت نمونه نقشه سیم کشی (کابل کشی) سیستم اعلام حریق آدرس پذیر هستید، می توانید از مقاله زیر این نقشه را دریافت کنید:

• نقشه سیم کشی سیستم اعلام حریق آدرس پذیر

 

نمونه ای از سربندی های مربوط به نصب و سیم کشی شستی های اعلان حریق را در شکل های زیر مشاهده کنید.

نحوه سیم بندی یک نموه شستی اعلام حریق آدرس پذیر

نحوه سیم بندی یک نموه شستی اعلام حریق متعارف (کانونشنال)

 

 

نحوه سیم بندی یک نموه شستی اعلام حریق آدرس پذیر

 

توجه داشته باشید که در برخی از سیستم های متعارف، شستی ها فاقد مقاومت آلارم داخلی (که معمولا بین 270 تا 680 اهم است) می باشند. در چنین شرایطی می بایست یک مقاومت آلارم، مطابق با مقدار مورد نیاز که سازنده کنترل پنل معمولا معرفی می کند، سری شده با کلید شستی نصب کرد.

 

مقالات مرتبط با سیم کشی شستی اعلام حریق:

• نقشه سیم کشی سیستم اعلام حریق آدرس پذیر
• شستی اعلام حریق
• شستی تخلیه اطفاء حریق
• شستی جلوگیری از تخلیه
• شستی اعلام حریق دو مرحله ای
• نحوه ریست کردن شستی اعلام حریق
• آموزش نصب شستی اعلام حریق
• قیمت شستی اعلام حریق
• شستی اعلام حریق ضد انفجار
• فاکتورهای مقایسه شستی های اعلام حریق

شستی ها در محل خروجی (فرار)، پلکان­ های خروجی هر طبقه و درب خروجی نصب می­ گردند. محل نصب شستی های اعلام حریق بایستی تمیز و با رنگ زمینه متمایز باشد. در نزدیکی آن هیچ­گونه مانع دید وجود نداشته باشد و ارتفاع حدود 1.4 متر رعایت شود. محل نصب آن دارای سطوح کمتر از 750 میلی­متر  مربع نباشد یعنی کاملا واضح بوده و از فاصله­ ی دور قابل روئیت باشد.

بر طبق استاندارد EN54-11 ماکزیمم فاصله­ی شستی­های اعلام حریق از یکدیگر 45 متر در مسیرهای هم سطح و کم تردد می­ باشند و در مسیرهای پر تردد، فاصله­ 20 متر کاهش می­یابد. در راه­پله ­ها این مقدار حداکثر 25 متر و در مسیر پر تردد و یا دارای مانع به 15 متر کاهش می­یابد.

توجه شود که تمامی استانداردها فاصله­ ی بین 30 تا 45 متر را در مسیرهای معمول مثل راهروها پیشنهاد می­ کنند. حال اگر ایمنی بیشتر مد نظر باشد می­ توان فاصله را کمتر انتخاب نمود. ولی در صورتی­که در محل­ های پر تردد بیش از حد از شستی استفاده شود، احتمال فشار آن توسط افراد خردسال و یا کنجکاو زیادتر می­ شود. انتخاب بهترین فاصله با توجه به توصیه­ ی استاندارد و کاربرد ساختمان محل نصب می­ باشد.

ارتفاع شستی در تمام استانداردها معمولا بین 120 تا 160 سانتی­متر در نظر گرفته می­ شود.

فاصله پیمایش مورد نیاز تا شستی اعلام حریق

مثال جانمایی شستی اعلام حریق در یک ساختمان نوعی

 

مقالات مرتبط با آموزش نصب شستی اعلام حریق:

• قیمت شستی اعلام حریق
• استاندارد نصب شستی اعلام حریق
• شستی اعلام حریق ضد انفجار
• شستی توقف عملیات اطفاء (آبی)
• شستی تخلیه سیستم اطفاء (زرد)
• آموزش نصب شستی اعلام حریق
• نقشه سیم کشی شستی اعلام حریق

شستی های اعلام حریق در بازار معمولا رنج قیمتی بین 17 تا 70 هزار تومان دارند که بسته به برند و کیفیت شستی ها این قیمت متغیر می باشد. این قیمت مربوط به شستی های اعلان حریق متعارف (کانونشنال) است.

قیمت شستی های اعلام حریق آدرس پذیر نیز بسته به برند مورد استفاده، رقمی بین 90 تا 170 هزار تومان دارند.

قیمت شستی های اعلان حریق وایرلس (بیسیم) نیز معمولا رقمی بین 170 تا 270 هزار تومان در بازار دارند.

نکته قابل تامل در مورد شستی های فوق، درجه حفاظت آن شستی است. به طوری که اگر درجه حفاظت آن تجهیز بالا باشد، (مثلا IP65 و یا IP67) رقم تمام شده آن بسیار بالاتر خواهد رفت. چیزی در حدود 2 تا 4 برابر قیمت های اعلام شده در بالا.

قیمت شستی های اعلام حریق ضد انفجار هم رقمی بین 400 هزار تا 1،700،000 تومان در بازار است. البته در این نوع شستی ها، جنس بدنه، درجه حفاظت تجهیز (IP) و کمپانی سازنده آن، در رقم تمام شده آن بسیار تاثیر گذار خواهد بود.

برای دریافت بهترین قیمت از شستی های اعلام حریق معمولی و ضد انفجار، با ما تماس بگیرید.

مقالات مرتبط با شستی اعلام حریق:

• استاندارد نصب شستی اعلام حریق
• شستی اعلام حریق (قرمز)
• شستی توقف عملیات اطفاء (آبی)
• شستی تخلیه سیستم اطفاء (زرد)
• شستی اعلام حریق ضد انفجار

شستی های ضد انفجار معمولا برای پروژه های صنعتی و در فضاهایی که امکان خطر انفجار به واسطه وجود گازها و یا مایعات قابل انفجار وجود دارد استفاده می شود. این شستی ها با دارا بودن بدنه فلزی و مستحکم که معمولا از جنس آلومینیوم و یا فولاد ضد زنگ می باشند، بدون درز هستند و در صورت بروز هر گونه اتصالی در درون آن، جرقه های تولید شده به محیط خارج آن منتقل نمی شود. بنابراین برای استفاده در محیط های صنعتی و خطرناک بسیار مناسب هستند. در نظر داشته باشید که در صورت استفاده از این شستی ها، حتما به دستورالعمل نصب سازنده مراجعه کنید و از گلندهای ضد انفجار برای ورود و خروج کابل به درون آن استفاده کنید.

مقالات مرتبط:

• قیمت شستی اعلام حریق
• استاندارد نصب شستی اعلام حریق
• شستی اعلام حریق (قرمز)
• شستی توقف عملیات اطفاء (آبی)
• شستی تخلیه سیستم اطفاء (زرد)