پس از گذشت صد سال از اختراع اولین جوشکاری قوس الکتریکی، هنوز هم تصوری که مردم از جوشکاری دارند عبارت از مردی است که پشت یک ماسک قرار گرفته و به ایجاد نور درخشان، دود و جرقه مشغول میباشد. برای بینندگان تلویزیون، جوشکاری یک منظره تماشایی است و فکر یک صنعت سنگین را تداعی میکند. برای دیگران، جوشکاری با تعمیراتی که روی یک گلگیر معیوب و زنگزده اتومبیل در یک تعمیرگاه انجام میشود مترادف است. حتی دیدگاه یک مهندس آموزش دیده نیز در مورد جوشکاری، غالباً تا حد زیادی به کار روزانه و تجربه شرکتی که درآن کار میکند محدود میشود. با وجود این ، واژه جوشکاری شامل تعداد زیادی از روشهایی است که توسط مهندسان تولید بهکار گرفته میشود. در حقیقت همین تنوع است که جوشکاری را یک روش غیر قابل جایگزین در تولید صنعتی نموده است. بسیاری از وسایلی که در زندگی مدرن به آن نیازمندیم، از ساخت دکلهای نفت و نیروگاهها گرفته تا تولید انبوه اتومبیل و آببندی کپسولهای ترانزیستور، جز از طریق جوشکاری امکانپذیر نمیباشد. با این وصف، جای تعجب است اگر بگوئیم ، تکنولوژی جوشکاری توسط مهندسان، تکنسینها و صنعتگران به میزان بسیار کمی درک شده است. تأثیر این موضوع در کیفیت ضعیف محصولات و نیز از دست رفتن فرصتهای مناسب برای توسعههای چشمگیر صنعتی ملاحظه میشود.
به طور کلی جوشکاری فعالیتی است که طی آن دو فلز توسط گرما به هم متصل میشوند و تفاوت انواع جوشکاری در نحوه تأمین این گرماست.
جوشکاری به دو صورت کلی میباشد: جوشکاری قوس الکتریکی و جوشکاری گازی
جوشکاری قوس الکتریک: عمده ترین نوع جوشکاری است که درآن جریان الکتریکی از هوایی که بین الکترود و فلز قرار دارد عبور میکند و ایجاد جرقهای بزرگ میکند که عامل ایجاد گرماست.
جوشکاری گازی: این جوشکاری از سوختن گاز که معمولاً استیلن است به وجود میآید.وبه دوصورت کاربید و اکسیاستیلن میباشد.( استیلن در کنار عناصری مثل مس ترکیب قابل انفجار ایجاد میکند و بعد از رعایت کلیه نکات ایمنی باید از متان استفاده کرد.)