طبق آمارهاي سازمان بين المللي كار، سالانه 1/2 ميليون نفر در جهان در اثر حوادث و بيماريهاي شغلي كشته شده و 250 ميليون حادثه شغلي و 160 ميليون بيماري شغلي در نقاط مختلف جهان رخ مي دهد، كه زيان اقتصادي نشان از اين حوادث و بيماريها در حدود 4 درصد توليد ناخالص ملي جهاني است. از طرفي پيشرفتهاي تكنولوژي و فشارهاي رقابتي باعث ايجاد تغييرات سريع در شرايط كاري، فرآيندهاي توليد و ساختار شركتها مي شود، كه در اين شرايط وجود مقررات به تنهايي براي حفاظت در برابر مخاطرات كافي نبوده و نياز به يك ابزار كارآمد مديريتي براي اجراي آنهاست.
پس از موفقيت در معرفي نگرش سيستمي در مباحث مديريتي كه توسط سازمان بين المللي استاندارد (ISO) و بصورت مجموعه استانداردهاي مديريت كيفيت (ISO9000) و مديريت محيط زيست (ISO14000)، در اوايل دهه 1990 صورت گرفت، اعمال اين نگرش در بحث ايمني و بهداشت حرفه اي در سطح سازماني قوت گرفته و در سال 1996 در يك نشست بين المللي كار بواسطه داشتن ساختار سه جانبه متشكل از دولتها، كافرمايان و كارگران، نقش موثرتري از سازمان بين المللي استاندارد در امر تدوين و پياده سازي سيستمهاي مديريت ايمني و بهداشت حرفه اي درمحيطهاي كاري داشته باشد.
در اين راستا، شاخه ايمني و بهداشت حفه اي ILO كه هم اكنون بنام Safework ناميده مي شود، با يك سيستم مديريت ايمني و بهداشت حرفه اي با استفاده از استانداردها و منابع موجود كرد. پس از مرور منابع موجود، اجزاي كلي سيستم شناسايي شده و پيش نويسها تهيه شد. در طول دو سال پيش نويسها بصورت سيستميك توسط كارشناسان بين المللي مرور شده و اصلاح گرديد.
در اواخر سال 1999 انستيتو استاندارد بريتانيا كه يكي از اعضاي سازمان ISO است، پيشنهاد ايجاد شاخه جديدي براي مديريت ايمني و بهداشت حرفه اي با هدف تدوين يك استاندارد ISO نمود كه اين پيشنهاد با مخالفت شديد بين المللي مواجه شد و شكست خورد.
پيش نويس نهائي سند ILO در ژانويه سال 2001 جهت اظهار نظر براي اعضاي اين سازمان فرستاده شد و در نهايت پس از تصويب در هيئت مديره، در دسامبر آن سال بعنوان يكي از منابع اين سازمان منتشر شد. (ILO.OSH2001).
راهنماي فوق يك مدل منحصر به فرد سازگار با ديگر سيستمهاي مديريت همانند ISO9000 و ISO14000 مي باشد و جايگزين استانداردها و قوانين ملي كشورها نبوده و در حقيقت، منعكس كننده ارزشهاي سازمان بين المللي كار همانند سه جانبه گرائي و استانداردهاي بين المللي مربوطه همانند كنوانسيون ايمني و بهداشت حرفه اي 1981 و كنوانسيون خدمات بهداشت حرفه اي سال 1985 مي باشد.
امروزه تاثير مثبت ايجاد سيستمهاي مديريت ايمني و بهداشت حرفه اي در سطح سازماني بخوبي توسط دولتها، كارفرمايان و كارگران شناخته شده است و از آنجا كه كارفرما يا مديريت مسئول اجراي سياستهاي ايمني و بهداشت حرفه اي در محيط كار تحت مديريت خود مي باشد، پياده سازي سيستمهاي مديريت ايمني و بهداشت حرفه اي ابزار مناسبي جهت نيل به اين هدف مي باشد. در اين نوشتار روش پياده سازي سيستم فوق الذكر (ILO-OSH2001) و اجراي مختلف اين سيستم مورد بحث و بررسي قرار گرفته است.