مناسب ترین روش مبارزه با حریق در مراکز آموزشی

در صورت وجود پرسنل خبره و آموزش دیده و با توجه به کمبود اعتبارات مراکز آموزشی سیستم های اطفای دستی می تواند گزینه­ی مناسبی باشد اما با صرف هزینه­ های بیشتر سیستم­های اطفای حریق اتوماتیک (شبکه­ ها­ی بارندگی خودکار) در صورت سلامت مدار، بسیار کاراتر می­باشند.

تدابیر، راهکارها و پیشنهادها:

-بخش­های مختلف مدرسه ( کلاس­ها، کارگاه­ها، آزمایشگاه­ها، کتابخانه­ها، نمازخانه­ها، راهروها، محوطه­های ورزشی و غیره) می بایست مجهز به تجهیزات اعلام و اطفای حریق،  سیستم اتصال به زمین (Earting) و جعبه­های کمک های اولیه باشند.

-درب­های خروجی کلاس­های درس و راهروها حتما باید به سمت بیرون باز شوند تا خروج دانش آموزان به سادگی صورت گیرد. (تمام درب­های واقع در راه خروج باید از نوع لولایی باشند که بر پاشنه می­چرخند و دستکم باید 80 سانتی متر عرض داشته باشند.)

-استفاده از هر گونه قفل یا وسیله­ی سد کننده در مسیرهای خروج که مانع فرار به موقع شود ممنوع می باشد. (در مواردی که برای درب­ها قفل پیش بینی می شود باید از نوع ساده انتخاب شده و باز کردن آن مهارت و تلاش خاصی لازم نداشته باشد و از داخل همه توانایی باز کردن آن را داشته باشند)

-فضاهای مورد استفاده­ی کودکان پیش دبستانی و دانش آموزان سال اول دبستان باید فقط در تراز تخلیه و اتاق­های مورد استفاده دانش آموزان سال دوم دبستان، حداکثر یک طبقه بالاتر از تراز تخلیه­ی خروج واقع شوند.

-اماکن خطر در مدرسه شناسایی شده و نسبت به علائم هشدار دهنده اقدام شود.

-لزوم فرهنگ سازی  (آموزش های تئوری، چاپ بروشور، نصب علائم راهنما و …) در استفاده از تجهیزات اعلام و اطفای حریق در مدارس برای جلوگیری از شکستن و معیوب شدن تجهیزات و خاموش کردن سیستم ها به علت اعلام خطرهای اشتباه مکرر.

-لزوم بررسی سلامت سیستم های حفاظتی طبق برنامه های زمانبندی ارائه شده توسط شرکت های مجری. (بازدیدهای هفتگی، تست­های شش ماهه و سالیانه)

-آشکارسازهای دودی (دتکتورهای دودی) در هر دو نوع یونیزاسیون و فتوالکتریک (نوری) برای مدارس مناسب تر از آشکارسازهای حرارتی و غیره می باشند. (نوع یونیزاسیون امروزه به دلایل زیست محیطی کمتر مورد توجه قرار می گیرد).

-بعضی سیستم­های اعلام حریق را می توان به گونه ای برنامه ریزی کرد که ابتدا پرسنل مدرسه از وجود حریق آگاه شوند تا خروج دانش آموزان را مدیریت کنند. در این گونه موارد قبل از این که صدای آژیر خطر به صدا درآید، پنل یا ریپیترهای اتاق های کنترل که معمولا در مدارس در نزدیکی اتاق مدیریت قرار می گیرند خطر را اعلام می کنند.

-روی فیوزهای تابلوهای برق برچسبِ مکانی بزنید که در هنگام حادثه بتوانید در زمان کمی کنترل منطقه­ی حریق را در دست بگیرید و میزان خسارت را کاهش دهید.

-مدارس باید مجهز به سیستم قطع گاز اضطراری باشند.

-می­توان همزمان با انجام مانورهای زلزله، مراسم صبح گاه­ و غیره در مدرسه در مورد خطرات حریق و نکات ایمنی مربوط به آن اطلاع رسانی کرد. برای این کار می­توان از کارشناسان آموزش و پرورش، جمعیت هلال احمر، آتش نشانی­ها، ادارات برق و گاز و … کمک گرفت.

-کلیدها، پریزها، سیم کشی­های برق، لوله­های گاز و شیرهای اصلی آن­ها در دوره­های زمانی معین بررسی و نواقص احتمالی توسط متخصصین برطرف شود. برای کاهش هزینه­ها می­توان از تخصص اولیای دانش آموزان استفاده کرد.

-برگزاری مسابقات مقاله نویسی، نقاشی، روزنامه­ دیواری و … تا توجه دانش آموزان نسبت به حریق و خطرات آن جلب شود.

-نصب دوربین­های مدار بسته و سایر تجهیزات حفاظتی می­تواند از بروز حریق­های عمدی و غیرعمدی که گاه در اثر شیطنت و یا کنجکاوی دانش آموزان انجام می­شود جلوگیری کند.

-راه کارهای لازم برای مقاوم سازی مدارس در برابر حریق باید توسط مسئولان مربوطه در یک حرکت مستمر پیگیری و عملی شوند. (پیش بینی راه های فرار و استفاده از مصالح و تجهیزات ساختمانی مناسب و …).

 

 

 

 

پاسخ دهید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

کد امنیتی *