در صورت وجود پرسنل خبره و آموزش دیده و با توجه به کمبود اعتبارات مراکز آموزشی سیستم های اطفای دستی می تواند گزینهی مناسبی باشد اما با صرف هزینه های بیشتر سیستمهای اطفای حریق اتوماتیک (شبکه های بارندگی خودکار) در صورت سلامت مدار، بسیار کاراتر میباشند.
تدابیر، راهکارها و پیشنهادها:
-بخشهای مختلف مدرسه ( کلاسها، کارگاهها، آزمایشگاهها، کتابخانهها، نمازخانهها، راهروها، محوطههای ورزشی و غیره) می بایست مجهز به تجهیزات اعلام و اطفای حریق، سیستم اتصال به زمین (Earting) و جعبههای کمک های اولیه باشند.
-دربهای خروجی کلاسهای درس و راهروها حتما باید به سمت بیرون باز شوند تا خروج دانش آموزان به سادگی صورت گیرد. (تمام دربهای واقع در راه خروج باید از نوع لولایی باشند که بر پاشنه میچرخند و دستکم باید 80 سانتی متر عرض داشته باشند.)
-استفاده از هر گونه قفل یا وسیلهی سد کننده در مسیرهای خروج که مانع فرار به موقع شود ممنوع می باشد. (در مواردی که برای دربها قفل پیش بینی می شود باید از نوع ساده انتخاب شده و باز کردن آن مهارت و تلاش خاصی لازم نداشته باشد و از داخل همه توانایی باز کردن آن را داشته باشند)
-فضاهای مورد استفادهی کودکان پیش دبستانی و دانش آموزان سال اول دبستان باید فقط در تراز تخلیه و اتاقهای مورد استفاده دانش آموزان سال دوم دبستان، حداکثر یک طبقه بالاتر از تراز تخلیهی خروج واقع شوند.
-اماکن خطر در مدرسه شناسایی شده و نسبت به علائم هشدار دهنده اقدام شود.
-لزوم فرهنگ سازی (آموزش های تئوری، چاپ بروشور، نصب علائم راهنما و …) در استفاده از تجهیزات اعلام و اطفای حریق در مدارس برای جلوگیری از شکستن و معیوب شدن تجهیزات و خاموش کردن سیستم ها به علت اعلام خطرهای اشتباه مکرر.
-لزوم بررسی سلامت سیستم های حفاظتی طبق برنامه های زمانبندی ارائه شده توسط شرکت های مجری. (بازدیدهای هفتگی، تستهای شش ماهه و سالیانه)
-آشکارسازهای دودی (دتکتورهای دودی) در هر دو نوع یونیزاسیون و فتوالکتریک (نوری) برای مدارس مناسب تر از آشکارسازهای حرارتی و غیره می باشند. (نوع یونیزاسیون امروزه به دلایل زیست محیطی کمتر مورد توجه قرار می گیرد).
-بعضی سیستمهای اعلام حریق را می توان به گونه ای برنامه ریزی کرد که ابتدا پرسنل مدرسه از وجود حریق آگاه شوند تا خروج دانش آموزان را مدیریت کنند. در این گونه موارد قبل از این که صدای آژیر خطر به صدا درآید، پنل یا ریپیترهای اتاق های کنترل که معمولا در مدارس در نزدیکی اتاق مدیریت قرار می گیرند خطر را اعلام می کنند.
-روی فیوزهای تابلوهای برق برچسبِ مکانی بزنید که در هنگام حادثه بتوانید در زمان کمی کنترل منطقهی حریق را در دست بگیرید و میزان خسارت را کاهش دهید.
-مدارس باید مجهز به سیستم قطع گاز اضطراری باشند.
-میتوان همزمان با انجام مانورهای زلزله، مراسم صبح گاه و غیره در مدرسه در مورد خطرات حریق و نکات ایمنی مربوط به آن اطلاع رسانی کرد. برای این کار میتوان از کارشناسان آموزش و پرورش، جمعیت هلال احمر، آتش نشانیها، ادارات برق و گاز و … کمک گرفت.
-کلیدها، پریزها، سیم کشیهای برق، لولههای گاز و شیرهای اصلی آنها در دورههای زمانی معین بررسی و نواقص احتمالی توسط متخصصین برطرف شود. برای کاهش هزینهها میتوان از تخصص اولیای دانش آموزان استفاده کرد.
-برگزاری مسابقات مقاله نویسی، نقاشی، روزنامه دیواری و … تا توجه دانش آموزان نسبت به حریق و خطرات آن جلب شود.
-نصب دوربینهای مدار بسته و سایر تجهیزات حفاظتی میتواند از بروز حریقهای عمدی و غیرعمدی که گاه در اثر شیطنت و یا کنجکاوی دانش آموزان انجام میشود جلوگیری کند.
-راه کارهای لازم برای مقاوم سازی مدارس در برابر حریق باید توسط مسئولان مربوطه در یک حرکت مستمر پیگیری و عملی شوند. (پیش بینی راه های فرار و استفاده از مصالح و تجهیزات ساختمانی مناسب و …).